Ζώντας με τους Φονιάδες

Από τη σκοπιά μιας Realpolitik η επίσκεψη του Τσίπρα στον Πούτιν είναι εύλογη, είτε ως έμμεση πίεση προς ΕΕ και ΗΠΑ είτε ως ανίχνευση εναλλακτικών. Εξίσου εύλογη φυσικά είναι ως Realpolitik και η προσπάθεια εύρεσης ενός “έντιμου συμβιβασμού” με τους εταίρους. Το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με το οικονομικό και με την ανάγκη δανεισμού, η οποία πάντως είναι υπαρκτή και θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξαρτήτως νομίσματος. Είναι εξίσου και (γεω)πολιτικό. Σε μια περίοδο όπου η περιφεριοποίηση εμφανίζεται ως υπαρκτή τάση και αποτέλεσμα των αναδιαρθρώσεων που εκκίνησε ή επιτάχυνε η παγκόσμια κρίση, θα ήταν ριψοκίνδυνο για το ελληνικό κράτος να απομονωθεί και να μην εντάσσεται σε κανένα μπλοκ.
Φαίνεται λοιπόν πως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για έλλειψη ρεαλισμού. Δεν μας λένε όλοι άλλωστε ότι οι “ουτοπίες” δεν οδηγούν πουθενά; Επιπλέον, αυτό δεν θέλει και ο περιούσιος “ελληνικός λαός”, ρεαλισμό, ασφάλεια και σιγουριά, όχι ριψοκίνδυνες συγκρούσεις και ρήξεις; Αν όμως ρεαλισμός είναι η αποδοχή της πραγματικότητας “ως είναι”, τότε μια ρεαλιστική πολιτική σηματοδοτεί και την αποδοχή των δυνάμεων που ορίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Και για μια υποδεέστερη σε μια δεδομένη ιεραρχία οντότητα τα “ρεαλιστικά” πάρε-δώσε με τους ισχυρότερους δεν μπορούν να υποδηλώνουν εν τέλει παρά μια υποταγή. Σε αυτό το πλαίσιο θυμήθηκα το ποίημα του Erich Fried “Σχέσεις με μια Μεγάλη Δύναμη”, που χωρίς φυσικά να λύνει τίποτα συλλαμβάνει κάτι από την ουσία των τρεχόντων διαπραγματεύσεων και συνομιλιών του Έλληνα πρωθυπουργού: