Ακόμα ένας νεκρός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια, στη Λέσβο. Στρατόπεδο συγκέντρωσης λέγεται. Αυτή είναι η ονομασία του και όχι “camp”. Η μετάφραση στα ελληνικά της λέξης “καμπ”, είναι η λέξη “καταυλισμός”. Αν πει κανείς τη λέξη “καταυλισμός”, όμως , μιλώντας για τη Μόρια, έρχεται αντιμέτωπος με την αποκάλυψη του new speak της βιομηχανίας των κλειστών συνόρων. Δεν είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι “hot spots”. Δηλαδή “καυτά σημεία”. Πάλι αντιμέτωποι λοιπόν, με τη γελοιότητα των εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας, που έχουν πνίξει και βασανίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους τις τελευταίες δεκαετίες στην Μεσόγειο και έχουν γίνει μανούλες στην ανακάλυψη και την καθιέρωση καινούργιων ορισμών για τη φάμπρικα της Ευρώπης Φρούριο. Έτσι αναπαράγεται το new speak της βαρβαρότητας. Γιατί, μόνο αν είσαι βάρβαρος θα αποκαλούσες “camp” τη Μόρια. Για “camp” μπορείς να μιλάς, αν πας διακοπές με αντίσκηνο σε κάποια ειδυλλιακή παραλία. Δεν γίνεται να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη για τη Μόρια, τη Σούδα, τη Ριτσώνα και τόσα άλλα στρατόπεδα και χώρους εκτοπισμού και αποκλεισμού, εκτός και αν σε συμφέρει να τη χρησιμοποιείς. Περνάνε έτσι οι μήνες και συνεχίζουμε να σοκαριζόμαστε από τα παιδιά στα χιόνια, στις λάσπες, όσους-ες προσπαθούν να αυτοκτονήσουν και όσους-ες καίνε τα παραπήγματα τους, προσπαθώντας να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Στην αρχή, ο δημοκρατικός εσμός των επικοινωνιακών μηχανισμών, ανακάλυψε την ιερή αγανάκτηση των ανθρωπιστών, που ήθελαν το “καλό” των προσφύγων αλλά δεν μπορούσαν να βλέπουν εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. “Αχάριστοι”, οι πρόσφυγες. Έτσι διέδιδαν για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις φωτογραφίες των παιδιών που κρέμονταν από τα συρματοπλέγματα. Αργότερα, ο ίδιος εσμός τα έβαλε με το αυτόνομο κίνημα αλληλεγγύης: “Ύποπτες Μ.Κ.Ο.! , να μπει μια τάξη!” έκρωζε το συνονθύλευμα των ανθρωπιστών αλα καρτ, που ζητούσε “να μπει μια τάξη στην αλληλεγγύη”. Έτσι κρύβονταν ο χορός του ενός δις ευρώ, που χόρευε στη μέση του τριγώνου Ε.Ε.-Ελληνικό Κράτος-Μ.Κ.Ο./Διεθνείς οργανισμοί. Και όσο χόρευε το ένα δις, τόσο παρέμεναν οι μετανάστες και μετανάστριες σε παραπήγματα, κλεισμένοι πίσω από συρματοπλέγματα, χαμένοι κάπου μακριά και έξω από τις πόλεις, με τους κάθε είδους αρμόδιους και τους μπάτσους, να τους απειλούν, κάθε φορά που διαμαρτύρονταν.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο φασισμός έχει, πλέον, το πρόσωπο που του έλειπε. Και το πρόσωπο του φασισμού έχει και το επιτελείο του. Ένα επιτελείο από λευκούς εθνικιστές και ρατσιστές, που αυτή τη στιγμή διώκει μουσουλμάνους, μαύρους, γυναίκες και σκοπεύει να συνεχίσει να το κάνει σε βιομηχανική κλίμακα, για να οδηγήσει τις Η.Π.Α., πιθανώς, σε έναν ακόμα πόλεμο. Στην Αμερική όμως, είχαν μείνει “πίσω”, σε σχέση με το μεταναστευτικό. Δεν έχουν, ακόμα, φράχτη σαν αυτόν του Έβρου, δεν έχουν 5.500 πνιγμένους μόνο για το 2016, δεν έχουν, ακόμα, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τώρα το “δουλεύουν” το θέμα. Και τώρα είναι που χρησιμοποιείται η Ευρώπη, ως παράδειγμα από τον επικοινωνιακό μηχανισμό του Τραμπ. “Είδατε τι έπαθαν στην Ευρώπη; Τους αφήσαν να περάσουν και δείτε τι έπαθαν”.
Αυτά είναι τα ψέματα της ακροδεξιάς. Αυτό είναι το άλλο, το καλό, το παλιό, το αυθεντικό new speak του φασισμού, που αναδύεται σε όλο τον κόσμο. Και γιατί όχι; Γιατί να μην περνάει καλύτερα, αυτό το new speak; Ποια είναι η πραγματική διαφορά του διατάγματος Τραμπ με τη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας σε επίπεδο ανθρώπων; Ποια είναι ακριβώς η διαφορά ενός τοίχους στον Έβρο και των απελάσεων, πίσω, σε “ασφαλείς χώρες”, από τις απελάσεις του Τραμπ; Ποια είναι η διαφορά των κάθε είδους μπάτσων και πρακτόρων της Αμερικής από υπηρεσίες όπως το Λιμενικό και η Frontex; Εξάλλου, μια κοινή αγορά μισθοφόρων, πρώην και νυν επαγγελματιών ασφαλείας, αποτελούν όλοι αυτοί. Από το κράτος φεύγουν και πάνε στον ιδιωτικό τομέα και πάλι πίσω αν χρειαστεί. Όπως οι στρατηγοί που είναι καλοί πατριώτες όταν υπηρετούν και καλοί επιχειρηματίες όταν αναλαμβάνουν θέσεις στην βιομηχανία εξοπλισμών.
Ποια λοιπόν η διαφορά; Τι ακριβώς κάνει τα κράτη, τα καλά, τα νομπελίσια, να ξεχωρίζουν από το άλλο, το κακό το κράτος, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Υπάρχει μια μικρή διαφορά, η οποία όμως, ίσως, να προδιαγράφει το μέλλον και για ολόκληρη την Ευρώπη. Μέχρι τώρα στην Αμερική, οι εξαθλιωμένοι, φτωχοί εργάτες και εργάτριες του Μεξικό, προσπαθούσαν να μπαίνουν “χωρίς χαρτιά” στις Η.Π.Α., δίνοντας στόχο στην ρητορική μισαλλοδοξίας της ακροδεξιάς. Για τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες υπήρχε η παγιωμένη, υποτίθεται, διαδικασία μετανάστευσης με την πράσινη κάρτα κλπ. Μετά το διάταγμα του Τραμπ, απελαύνονται γιατροί, σκηνοθέτες, καθηγητές πανεπιστημίων, ακόμα και συνεργάτες του αμερικάνικου στρατού από τις χώρες όπου επενέβη. Δεν είναι πια μόνο φτωχοί, χωρίς χαρτιά. Είναι στρώματα της “μεσαίας”, ακόμα και της αστικής τάξης, που τυγχάνει να μην έχουν το σωστό χρώμα δέρματος ή τη σωστή θρησκεία.
Ο φασισμός δεν στοχεύει μόνο τους “εκτός των τειχών”. Ο φασισμός στοχεύει και τους μέσα. Και η Ευρώπη Φρούριο, σύντομα θα το αναδείξει στους δημοκράτες της. Κάθε φορά που οι δημοκράτες της, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, δεν μιλάνε για στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά για “camp”, κάθε φορά που δεν μιλάνε για θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά για “θανάτους από άγνωστη αιτία”, κάθε φορά που δεν μιλάνε για ανθρώπους αλλά για Φ.Ε.Κ. και νομιμότητα, κάθε φορά που αφήνουν την ελευθερία των ανθρώπων για να ακούσουν τα αφεντικά των νησιών που ζητάνε και παγωμένο Φ.Π.Α. και παγωμένους ανθρώπους, βάζουν το δικό τους λιθαράκι στον μηχανισμό που ετοιμάζεται να αναλάβει ο πραγματικός, ο καλός, ο παλιός φασισμός.
Πριν από τον Τραμπ, ο Ομπάμα έστησε τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό μηχανισμό απελάσεων. Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν πείραξε τίποτα από το βαθύ κράτος της Αμερικής και το κατεστημένo των υπηρεσιών ασφάλειας. Αυτό το κράτος που συνέχισε ο Ομπάμα, το έχει πλέον ο Τραμπ. Στα δικά μας, κανείς δεν πείραξε την αστυνομία, το λιμενικό και το στρατό, σε ότι αφορά την δράση του ναζιστικού κόμματος και των παραφυάδων του. Κανείς δεν πείραξε την αντιτρομοκρατική και την εισαγγελία και κανείς δεν θα πειράξει την Ε.Υ.Π. Το κράτος έκτακτης ανάγκης συνεχίζεται από τον Τσίπρα, με την επικοινωνιακή φανφάρα πως ο Σαμαράς ήταν ακροδεξιός και τώρα ανασάναμε. Κανείς δεν μιλά για το πως αυτό το κράτος και οι μηχανισμοί του, συνεχίζονται και θα παραδοθούν σε κάτι που, καθώς φαίνεται, θα είναι πολύ χειρότερο από τον Σαμαρά.
Κανείς ψηφοφόρος δεν μιλά για την ανοικτή Αμυγδαλέζα και την Μόρια, κανείς δεν μιλά για την Ριτσώνα, τη Βόρεια Ελλάδα και αλλού. Όλοι μιλούν με το new speak της “ομαλότητας” και καταδικάζουν τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό, αλλού, κάπου μακριά και ανώδυνα. Γιατί, ο φασισμός κοντά τους, απαιτεί πράξεις και δράση. Γιατί δεν συμφέρει να κοιτάξουν τον καθρέφτη. Τότε, ίσως να καταλάβουν πως το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν σημαδεύει μόνο μετανάστες-ριες, αλλά, μακροπρόθεσμα, σημαδεύει τα δικά τους παιδιά, με πτυχία και σπουδές στο εξωτερικό, που “αγαπούν την πατρίδα και θέλουν να βοηθήσουν”. Μπορεί να αισθάνονται και κάπως ασφαλείς. Όμως, μετά το μάθημα του 20αιώνα, θα έπρεπε να αισθάνονται αναλώσιμοι. Εξάλλου, τα πιο φρικιαστικά πράγματα τον περασμένο αιώνα ξεκίνησαν και από απλές, “αθώες” λέξεις. Τι βάρος θα μπορούσε να έχει το “λαθρομετανάστες”; Τι βάρος θα μπορούσε να έχει το “υπάρχει πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους”; Τι βάρος θα μπορούσε να έχει το “να μπει μια τάξη“; Τι βάρος θα μπορούσε να έχει το “αφού το λέει το Φ.Ε.Κ. και υπάρχουν κρατικές διαδικασίες τότε πρέπει να τις σεβαστούμε“
“Camp” ή στρατόπεδα συγκέντρωσης;
“Χώροι φιλοξενίας” ή στρατόπεδα συγκέντρωσης;
“Hot spots” ή στρατόπεδα συγκέντρωσης;
H επιλογή, είναι σημαντική.
risinggalaxy
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
