Ο αρθρογράφος σημειώνει ότι η κυβέρνηση δείχνει απρόσμενο ρεαλισμό στις προσπάθειές της να βελτιώσει την οικονομία. «Και ενώ τα εμπόδια για την ανάκαμψη παραμένουν πολύ μεγάλα και οι πιθανές παγίδες βαθιές, η Ελλάδα δεν φαίνεται πλέον ως ένα “αποτυχημένο κράτος” που αξίζει να εκδιωχθεί από το ευρώ», σημειώνει ο αρθρογράφος. [πηγή:dikaiologhtika.gr]
Τάδε έφη το ειδησιογραφικό μέσο Bloumberg σχετικά με την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, φαντάζομαι αναφορικά με τα αποτελέσματα του τελευταίου ‘’eurogroup’’ και τη συμφωνία ελλ. Κράτους- δανειστών. Το πιο σημαντικό για την τρέχουσα ιστορική συγκυρία, και αυτό που ίσως κάνει το Bloomberg να μην αντιλαμβάνεται το ελλ. Κράτος ως ‘’failed state’’ είναι το εξής:
‘’Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τους Θεσμούς σε έναν μηχανισμό και σε διαρθρωτικά μέτρα που θα εξασφαλίσουν τα πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για το 2018 αλλά και μεσοπρόθεσμα”, αναφέρει η απόφαση του χθεσινού Eurogroup. [πηγή:dikaiologhtika.gr]
Σε συνδυασμό με το νομοσχέδιο για τα εργασιακά σκιαγραφείται, έτσι, αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ‘’νόρμα παραγωγικότητας’’: τρόπος και ένταση εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης μέσω του κυνηγιού του ”δημοσιονομικού στόχου”. Το πλεόνασμα του 3.5% του ΑΕΠ εννοιολογεί κωδικοποιημένα μια ορισμένη μορφή βιοπολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ανυπέρβλητες αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν αφορά από την άλλη, ‘’μείωση της εθνικής κυριαρχίας’’, όπως μας έχει συνηθίσει η βλακεία της συγκυρίας• αντίθετα, ενισχύει αυτή ακριβώς την ίδια απαραίτητη εθνική κυριαρχία.
Σύγχρονα με τα παραπάνω ‘’αποτελέσματα του eurogroup’’ γίναμε μάρτυρες ενός κακού συναπαντήματος: εκπρόσωποι των κυβερνώντων κομμάτων, των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθώς και εκπρόσωπος των ναζί της Χ.Α κατέληξαν σε συνάντηση συμβολικής σημασίας στο Καστελόριζο. Ωστόσο διαβάζουμε:
Πριν δεκαπέντε περίπου μέρες, ο Π. Καμμένος πρότεινε η Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής να συνεδριάσει στο Καστελλόριζο, ως μια συμβολική απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην Χρυσής Αυγής, διαφώνησαν σε ποικίλους τόνους. Και ο πρόεδρος της Επιτροπής, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Δουζίνας, αντέδρασε και ματαίωσε την εν Καστελλορίζω συνεδρίαση, επικαλούμενος τον τυπικό λόγο ότι οι συνεδριάσεις των Επιτροπών της Βουλής γίνονται πάντα στη Βουλή. Παράλληλα, ο Κ. Δουζίνας, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, είπε και κάτι επί της ουσίας: ότι δεν αποφορτίζουμε έτσι την ένταση –το αντίθετο. Ο Πάνος Καμμένος, ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω: οργάνωσε επίσκεψη της Επιτροπής στο Καστελλόριζο –χωρίς μάλιστα να είναι πολύ σαφή τα όρια επίσκεψης και συνεδρίασης. [πηγή: ΣΚΡΑ-PUNK]
Το Καστελόριζο είναι ένα μικρό ακριτικό νησάκι κάτω από την Τουρκία. Η σημαντικότητά του έγκειται στο γεγονός πως προσμετράται στον καθορισμό της ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη) του ελληνικού κράτους και έτσι καθιστά το Αιγαίο μια ελληνική λίμνη- τουλάχιστον στα σχέδια του ελληνικού κράτους. Οι επισκέψεις σε αυτό είναι πάντα συμβολικές αλλά στρατηγικής σημασίας.
Το 2010 ο Γ.Παπανδρέου ανακοίνωσε την ‘’είσοδο της χώρας στο Δ.Ν.Τ’’ από εκείνο το νησάκι. Ο Πάνος Καμμένος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας οργάνωσε συμβολικό φαγοπότι το 2016 στο ίδιο μέρος. Αμφότερες οι δυο χρήσεις μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους ωστόσο, δεν είναι. Για διαφορετικούς λόγους μεν, αντανακλούν την ίδια αναγκαιότητα δε:
Tο 2010 ο Γ.Παπανδρέου μας καλούσε να φανούμε εθνικά ομόψυχοι προκειμένου ο ελληνικός λαός να αντέξει τη δύσκολη δοκιμασία που φαινόταν στον ορίζοντα έτσι ώστε το ελλ. Κράτος και η οικονομία να ξεπεράσουν την έκρηξη της κρίσης (και μπλα..μπλα), να γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές ώστε η ευημερία να επιστρέψει πάλι στις καρδίες μας.
Το 2016, το ελληνικό κράτος παρουσιάζει τον εαυτό του να έχει ‘’βγει από την κρίση’’ και παρά τα συνεχόμενα ‘’νέα αντεργατικά μέτρα’’ που λαμβάνονται με ρυθμούς διετίας, φαίνεται πως οι αριθμοί βαίνουν προς καλοποίηση της εικόνας τους- άλλωστε τα ‘’νέα αντεργατικά μέτρα’’ είναι και ήταν απαραίτητη συνθήκη για την ‘’βελτίωση των αριθμών’’. Πρωτογενές πλεόνασμα επιτυγχάνεται, μειώνεται ελαφρώς η ανεργία (σύμφωνα με ΕΛ.ΣΤΑΤ) και σε αυτό το διεθνές περιβάλλον της κρίσης το ελλ. Κράτος δεν τα πάει κι άσχημα- το είπε και το Bloomberg. To Καστελόριζο ως συμβολικό και στρατηγικό σημείο επιλέγεται προκειμένου να εμφανίσει αυτό το αποτέλεσμα. Όχι βέβαια ρητά, καθώς δεν γίνεται από τους συμμετέχοντες στη συνάντηση άμεση σύνδεση με τα αποτελέσματα του eurogroup, ωστόσο κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται αντικειμενικά.
Βέβαια, ακόμα η χρήση του Καστελόριζου δεν δικαιολογείται. Ή παραμένει μια μετέωρη αναφορά.
Τόσο το 2010 όσο και το 2016 η χρήση του Καστελόριζου αφορούσε την δημιουργία της αναπαράστασης της ‘’εθνικής ενότητας’’• αναγκαίας στην πρώτη περίπτωση για τον μακρύ δρόμο της κρίσης• αναγκαίας και προκύπτουσας στην δεύτερη περίπτωση, ύστερα από την επιτυχημένη έκβαση του αγώνα που έδωσε το ελλ. Κράτος ενάντια στον εσωτερικό εχθρό αλλά και τους δικούς του δαίμονες (sic). H εθνική ενότητα και ομοψυχία είναι πάντα, για τα κράτη, ένα διαρκές στοίχημα• μια διαδικασία συνεχόμενης συγκρότησης και ποτέ κάτι τετελεσμένο. Από την άλλη, η εθνική ταυτότητα-ενότητα-ομοψυχία συγκροτείται δια μέσου του ‘Αλλου, του Εθνικού Εχθρού, της εξωτερικής απειλής προς το έθνος. Έτσι η συμβολική χρήση του Καστελόριζου προσπαθεί να δημιουργήσει μια αναπαράσταση της εθνικής ενότητας κάνοντας υπόρητη χρήση του Άλλου, της εξωτερικής απειλής: του τουρκικού κράτους.
Στην πρώτη περίπτωση το 2010, το Καστελόριζο συμβόλιζε τη θέση μάχης του ελληνικού κράτους –μέσα από την διαδικασία συγκρότηση της εθνικής ενότητας- ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, ενάντια στην ταξική πάλη που σύντομα θα λάμβανε εκρηκτικές διαστάσεις.
Στην δεύτερη περίπτωση το 2016, το Καστελόριζο συμβολίζει τη θέση μάχης του ελληνικού κράτους –μέσα από την ίδια διαδικασία συγκρότησης του έθνους, υπό νέους όρους- ενάντια στον εξωτερικό εχθρό και δηλώνει α) την (πάντα προσωρινή του) νίκη ενάντια στον εσωτερικό εχθρό –το προλεταριάτο- και β) τις βλέψεις του για οριστικό ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης μέσα από τη συμμετοχή του στον παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται στη Μέση Ανατολή αλλά και την επιθετικότητά του και τις βλέψεις για την ανατολική μεσόγειο, ενάντια στον …προαιώνιο εχθρό, το τουρκικό κράτος.
Τα σημεία α και β συμπλέκονται καθώς παρουσιάζουν δυο διαφορετικές χρονικές ιστορικές στιγμές και εντάσεις της ταξικής πάλης. Το β παρουσιάζει την ήττα του προηγούμενο διαστήματος σε όλη της την πολιτικοστρατιωτική σημασία, ενώ η (κοντινή) αφετηρία του είναι το α. Το β παράχθηκε μέσα από την διαδικασία που εκκινήθηκε από το α και αποτελεί αποτέλεσμά της.
Σε αυτό το πλαίσιο η κατηγορία πως ‘’η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεπλένει τη Χ.Α’’ πέρα από γελοία συσκοτίζει την πραγματική σημασία της συνάντησης αυτής.
Η έννοια του ξεπλύματος αποδίδεται σε ενέργειες οι οποίες νομιμοποιούν τη Χ.Α σε κοινωνικό επίπεδο ενώ ταυτόχρονα –και αυτός είναι ο τρόπος να την ξεπλύνουν- αποκρύπτουν την ουσία της ναζιστικής οργάνωσης. Όταν π.χ τα καθεστωτικά μμε παράγουν ένα ορισμένο lifestyle προς αισθητικοποίηση των ναζί, σημαίνει πως την ξεπλένουν ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτουν τον εγκληματικό αντι-δημοκρατικό πυρήνα της. Όμως, αυτό είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει πως ‘’ο κόσμος δεν ξέρει’’. Προϋποθέτει την ιστορική λήθη ενεργή στο παρόν. Οι προϋποθέσεις αυτής της διαδικασίας ξεπερνάνε κατά πολύ τον απλό αποκλεισμό ή όχι της Χ.Α. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο απαιτεί και ορισμένη μάχη επάνω στην ιστορία, παλαιότερη και σύγχρονη, μια ορισμένη αφήγηση- κάτι τέτοιο επιτελείται κρατικά μέσα από σύγχρονους κρατικούς υπαλλήλους, και όχι μόνο. Συμβαίνει επίσης μέσα από ως επι το πλείστων εθνικές αφηγήσεις των ετών 1940-49. Η δημοκρατική νομιμοποίηση των ναζί απαιτεί μια ολόκληρη κοινωνική διαδικασία κατά την οποία α) μεταλλάσσεται η ίδια η δημοκρατία και β) μια ορισμένη αντίδραση απέναντι στη ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’ εμφανίζεται.
Σαφώς κάτι τέτοιο μπορεί να αποδοθεί ως κατηγορία σε μια σειρά κρατικών πρωτοβουλιών: από τη δίκη της Χ.Α ως το σταδιακό χτίσιμο των σχέσεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α. Όμως, οι ναζι πλέον δεν ξεπλένονται καθότι η εμφάνιση του κρατικού εναγκαλισμού τους γίνεται προκλητικά, δηλώνεται ευθαρσώς την ίδια στιγμή που δικάζονται. Το ξέπλυμα προϋποθέτει μια φαινομενική δημοκρατική κάλυψη, όπως π.χ συμβαίνει με τη δίκη της Χ.Α σε άρθρωση όμως με την κατά τα άλλα κανονική δημοκρατική συμμετοχή της.
Στην πραγματικότητα οι πολιτικοθεαματικές εκφράσεις του ‘’ξεπλύματος των ναζί’’ είναι αποτελέσματα μια διαδικασίας που α) δεν είναι αυτό που φαίνεται και β) συσκοτίζουν την ουσία αυτών της συνάντησης.
Αν θεωρήσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπλένει τη Χ.Α με τη συνάντηση στο Καστελόριζο παρουσιάζουμε.. εξαφανίζοντας μια δομική διαδικασία που έχει συμβεί στα έγκατα του κράτους, στο πολιτικό σύστημα, αλλά και κοινωνικά. Παρουσιάζεται στο αιώνιο τώρα, λες και συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά το οποίο δεν έχει χρονικότητα και ιστορική ανάπτυξη. Με αυτόν τον τρόπο συσκοτίζεται εντελώς η ουσία της συνάντησης αυτής. Ενώ ταυτόχρονα δίνεται η ευκαιρία σε ένα σωρό νταβατζίδες των ναζί να … ξεπλυθούν οι ίδιοι μέσα από την καταγγελία του θεάματος. Για παράδειγμα ο Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε ο ίδιος τη συνάντηση αυτή.
Αυτό που συσκοτίζεται με τις καταγγελίες για ‘’ξέπλυμα…’’ είναι η ίδια η ιστορική άνοδο της Χ.Α, η ανάπτυξη των σχέσεων της με τον ΣΥΡΙΖΑ, η σχέση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ• η απατηλή δυνατότητα της Δημοκρατίας να αντιμετωπίσει τον, θεωρητικά, θανάσιμο εχθρό της, η ίδια η μεταλλαγή της Δημοκρατίας τόσο αισθητικά όσο και πολιτικά, η αναγκαιότητα εθνικού, κατ’ αρχάς, ξεπεράσματος της ‘’οικονομικής κρίσης’’ μέσα από τη δομική αναδιάρθρωση των καπιταλιστικων σχέσεων και ο αντίστοιχος συγχρονισμός του πολιτικού συστήματος με κάτι τέτοιο μέσα από την ολοκληρωτική στροφή του• οι διαθέσεις κομματιού της ελλ. κοινωνίας που είδαν και βλέπουν στους φασίστες έναν ισχυρό αντίπαλο των ελίτ• το κυρίαρχο πολιτικό σχήμα ‘’λαός vs ελίτ’’ μέσα από το οποίο εξηγείται η ‘’οικονομική κρίση’’ ενώ εκφράζεται και συγκροτείται η σύγχρονη εθνική ενότητα, το σύγχρονο θεαματικό έθνος, πρώτα και κύρια ενάντια στους εχθρούς: κακούς δανειστές, μέρκελ-γερμανία, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τουρκικό κράτος που αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία.
Με την καταγγελία του ξεπλύματος αποκρύπτεται, από την άλλη, η ίδια η κοινωνική συγκρότηση του σύγχρονου θεαματικού έθνους και η πολιτική μορφή του, η οποία αποτέλεσε βάση για το λαϊκό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στους Αγανακτισμένους και την εθνική ενότητα που πρόταξαν εξ’΄αρχής. Η πάνω και η κάτω πλατεία συγκρότησε, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, το απαραίτητο σύγχρονο εθνικό μείγμα για τις επιδιώξεις του ελληνικού κράτους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Η καταγγελία του θεάματος της συνάντησης δεν αποτελεί παρά μια στιγμή του ιδίου. Ο πολιτικοστρατιωτικός συμβολισμός της συνάντησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Χ.Α δεν είναι ένα ατύχημα, ένα κακό συναπάντημα, άλλο ένα ξέπλυμα των κοινωνικά νομιμοποιημένων ναζί:
είναι η σύγχρονη εθνική ενότητα σε έναν τέτοιο βαθμό ανάπτυξης που μετατρέπεται σε εικόνα
Γύρω από την οποία αρθρώνεται όλο το πολιτικό σύστημα, επιτελώντας τη συνολική εθνικοποιητική λειτουργία του. Είναι η πολεμική έκφραση του ελληνικού κράτους που α) θεωρεί πως έχει ξεμπερδέψει με τον εσωτερικό εχθρό και β) ετοιμάζεται να υπηρετήσει πιο μαχητικά τα συμφέροντά του στις διακρατικές συγκρούσεις. Σε αυτό το πλαίσιο η συνάντηση των τριών είναι η αιχμηρή ενοποιημένη πολιτική δήλωση των ελληνικών αφεντικών, η πολιτική αιχμή του ελλ. Κεφαλαίου (φιλό και αντι- ευρωπαϊκού).
Ύστερα απ’ όλα τα παραπάνω είναι νομίζω εμφανές πως δεν είναι θέμα αν ‘’ο Πάνος Καμμένος είναι επικίνδυνος’’ ούτε αν ‘’ξεπλένεται η Χ.Α’’. Αυτές οι δηλώσεις συσκοτίζουν την ουσία και εξυπηρετούν απλά στην δημοκρατική επιβεβαίωση -μέσω τις καταγγελίας- του πολιτικού συστήματος με την ταυτόχρονη ενσωμάτωση και επιβεβαίωση της ενσωμάτωσης των ναζί στη Δημοκρατία, είναι ένα θέατρο. Οι καταγγελίες για ξέπλυμα από τους μη συμμετέχοντες στη συνάντηση είναι συνενοχή.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
