Ουδέν νεότερο από το Πεδίο του Άρεως
Εισαγωγή
«Μόνο η ισορροπία της εμφανούς αλήθειας και του λυρισμού μπορεί να μας επιτρέψει να πετύχουμε συνάμα τη συγκίνηση και τη σαφήνεια.»
Αλμπέρ Καμύ – Ο Μύθος του Σισύφου
Ένας χρόνος πέρασε. Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς χωρίς να ξεκινά με τέτοιες κοινοτοπίες; Δίχως να μετατρέψει το κείμενο του, λόγω της φύσης του θέματος, σε μια ακόμα μελό φλυαρία γύρω από ανθρώπινα δράματα; Αυτό το κείμενο αποτελεί μια μικρή προσωπική καταγραφή, συμβολή στην διατήρηση της μνήμης γύρω από τα γεγονότα που σχετίζονται με τις απαρχές του αυτόνομου κινήματος έμπρακτης αλληλεγγύης σε μετανάστριες και μετανάστες, σε πρόσφυγες, σε ανθρώπους υπό καθεστώς εξαίρεσης, με ή χωρίς χαρτιά. Επειδή αποτελεί μια προσωπική καταγραφή, έχει ήδη θέσει εκ προοίμιου τα όρια της. Όλες οι προσωπικές καταγραφές, αναλύσεις ή σκέψεις έχουν ένα μειονέκτημα, όχι τόσο εμφανές εξαρχής. Αν δεν εντάσσονται σε οργανωμένες, συλλογικές αφηγήσεις για το κοινωνικό «πράττειν», τότε αποτελούν μικρές ήττες, τόσο για εκείνον που τις γράφει, όσο και για τις ανάγκες της συγκρότησης περαιτέρω συλλογικών, οργανωμένα δρώντων, υποκειμένων. Με άλλα λόγια, αν δεν συγκροτούμε συλλογικά την μνήμη των αγώνων μας και δεν την καταγράφουμε συλλογικά, τότε αφήνουμε την πόρτα ανοικτή για την εκμετάλλευση των αγώνων από τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις του ίδιου του κράτους όσο και του κεφάλαιου, κάτι που οι προσωπικές καταγραφές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Η διατήρηση της μνήμης της τάξης μας, της εργατικής τάξης, είναι δικό μας έργο. Οι προσωπικές αφηγήσεις, λοιπόν, έχουν τα όρια τους. Για αυτό και αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη, για τυχόν παραλείψεις ή και παρανοήσεις, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.
Μια προσωπική καταγραφή, για να είναι όσο το δυνατότερο ακριβής και ειλικρινής, θα πρέπει να ορίσει τις θέσεις από τις οποίες ξεκινά. Τόσο σε επίπεδο θεωρίας, όσο και πράξης. Αυτές κινούνται σε δύο άξονες:
1. Η εναντίωση ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος, ως των δύο κύριων γενεσιουργών παραγόντων των πολέμων και της προσφυγιάς, της οικονομικής και πολιτικής μετανάστευσης και της ανάδυσης των πολιτικών κατάστασης εξαίρεσης[1].
2. Η κατανόηση πως οι δύο βασικές ανάγκες των μεταναστριών-μεταναστών, των προσφύγων, είναι: α. να φτάσουν στον προορισμό που έχουν επιλέξει, να ενταχθούν στις τοπικές κοινωνίες επιλογής τους. β. να το κάνουν αυτό με αξιοπρέπεια και ασφάλεια.
Αυτές οι δύο θέσεις είναι από τη φύση τους (αντικαπιταλιστική-αντικρατική) αντιθετικές με τις δύο όψεις, τους δύο ρόλους, τις δύο ταυτότητες, με τις οποίες παρουσιάζονται οι μετανάστριες και οι μετανάστες από το Κράτος, το πολιτικό σύστημα και τη συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης διεθνώς:
1. Οι «καλοί» πρόσφυγες, θύμα του πολέμου, που υπομένουν στωικά και συνεργάζονται με το εκάστοτε κράτος, αποτελούν αντικείμενο της φιλανθρωπίας, κρατικής και ιδιωτικής ή ακόμα και της «αλληλεγγύης», πάντα κρατικά πιστοποιημένης και διαμεσολαβημένης.
2. Οι «κακοί» πρόσφυγες, μη συνεργάσιμοι με το εκάστοτε κράτος, που αντιδρούν, φωνάζουν και δημιουργούν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία της κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας. Σε αυτό το δεύτερο προσωπείο, κάποιες φορές υπόρρητα, ανομολόγητα, και κάποιες άλλες επίσημα, δημοσία, κάποιοι από τους πρόσφυγες ίσως να είναι πιθανοί τζιχαντιστές, εισβολείς ή απλά οι «Άλλοι», οι «εκτός των τοίχων», οι «βάρβαροι». Τα δύο αυτά προσωπεία, εναλλάσσονται στη δημοσία σφαίρα, αναλόγως των αναγκών της στρατηγικής της κρατικής διαχείρισης των ανθρώπων και ανάλογα με τις διαφημιστικές ανάγκες της βιομηχανίας που κερδίζει από αυτή τη διαχείριση: Φιλανθρωπικά ιδρύματα, Μ.Κ.Ο., τοπική αυτοδιοίκηση, τοπικές μαφίες, Εκκλησία, Στρατός, προμηθευτές, διακινητές, όλα συγκροτούν τον κύκλο των εκατομμυρίων γύρω από ένα «πρόβλημα» κατασκευασμένο. Αν παλιότερα το «πρόβλημα» των ελεγχόμενων ουσιών, όπως το αλκοόλ, δημιούργησε ολόκληρες βιομηχανίες και ενίσχυσε εκείνο το κομμάτι του Κεφαλαίου που ονομάζουμε Μαφία, το ίδιο συμβαίνει με εκατομμύρια ανθρώπων, εργάτριες και εργάτες, που η παρανομοποίηση της εργασίας τους, όσο και της ελεύθερης μετακίνησης τους, συγκροτεί και συντηρεί την βιομηχανία των κλειστών συνόρων.
Οι πρώτες μέρες
«Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί.
Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας»
Όσκαρ Ουάιλντ – Η ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό
Τετάρτη 22/07/2015, 17:00 περίπου.
Από το πρωί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ελληνόφωνου διαδίκτυου κυκλοφορούν εικόνες από πρόσφυγες που έχουν καταφύγει στο Πεδίον του Άρεως, το κεντρικό πάρκο της Αθήνας.[2] Επίσης διακινείται το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών για τις συλλήψεις δύο προσφύγων επειδή έπαιρναν «παράνομα» ηλεκτρικό ρεύμα για να φορτίσουν τα κινητά τους, καθώς και της προσαγωγής μιας δημοσιογράφου της εφημερίδας που έκανε ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες.[3] Το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται εξαρχής, διαδικτυακά, είναι μάλλον αναμενόμενο, αλλά δεν προμηνύει την εξέλιξη του σε κίνημα αλληλεγγύης τις επόμενες ημέρες. Σε πρόχειρες συζητήσεις μεταξύ συντρόφων-ισσών υπάρχει η εκτίμηση πως το Πεδίον του Άρεως βολεύει το ελληνικό κράτος ως προσωρινός χώρος αποθήκευσης των πρώτων εκατοντάδων προσφύγων που φτάνουν μαζικά στην Αθήνα. Οι κινήσεις των μπάτσων είναι αναμενόμενες. Από τη μια ο τσαμπουκάς και εκφοβισμός με αφορμή μικρό-αδικήματα όπως η «κλοπή» ρεύματος και από την άλλη ο εκφοβισμός ρεπόρτερ που καλύπτουν το θέμα, στα πρότυπα που μας έχει συνηθίσει το ελληνικό κράτος τα προηγούμενα χρόνια, στα κέντρα των πόλεων και στις γειτονιές. Εκείνες τις πρώτες μέρες υπάρχουν δύο επιλογές για το ελληνικό κράτος. Είτε δίνει εντολή στον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. Πανούση να διατάξει την εκκένωση των πρώτων προσφύγων, είτε να τραβήξει περιμετρικά τις δυνάμεις καταστολής, μην έχοντας την δυνατότητα να μεταφέρει μαζικά κόσμο αλλού. Όσο περνούν οι μέρες, κατά τις οποίες συγκεντρώνεται κόσμος στο πάρκο, και μέχρι και τις 22 Ιουλίου, γίνεται αντιληπτό πως έχει επιλεγεί το δεύτερο. Η επιλογή αυτή θα πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα των πρόσφατων καταγγελιών της αστυνομικής βίας για την καταστολή των διαδηλώσεων της 15ης Ιουλίου στο Σύνταγμα[4], όσο και από τους ολοένα και αυξανόμενους αριθμούς ανθρώπων που περνούν το Αιγαίο.[5] Μια άμεση εκκένωση οικογενειών προσφύγων από τους μπάτσους θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα του ελληνικού κράτους, ιδίως στο προοδευτικό ακροατήριο της βάσης των ψηφοφόρων του. Η στρατηγική του ελληνικού κράτους είναι άλλη για το ζήτημα και αρχίζει να ξεδιπλώνεται με την παράταση της παραμονής των προσφύγων σε συνθήκες εξαθλίωσης στο Πεδίον του Άρεως. Η στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους θα είναι τέτοια, όπως θα εξετάσουμε παρακάτω, που θα ξεδιπλωθεί -ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει να ξεδιπλωθεί- και εντός του κινήματος αλληλεγγύης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, μετά από κάποιες συνεννοήσεις, καταλήγουμε να δώσουμε ραντεβού για το πρωί της επόμενης ημέρας, ώστε να πάμε ως ένα βαθμό οργανωμένα στο πάρκο και να μοιράσουμε νερά. Στο ρεπορτάζ της δημοσιογράφου που έχουν προσαγάγει οι μπάτσοι γίνεται λόγος για 300 άτομα. Άρα, το πρόβλημα μας είναι να βρεθούν τουλάχιστον 300 μπουκάλια νερό. Αυτό που μας απασχολεί εξαρχής δεν είναι το πως θα βρεθούν οι προμήθειες, αλλά το να βρεθούν, δεδομένης της ζέστης εκείνων των ημερών. Το σκεπτικό είναι απλό: Δεν μπορούμε να μιλάμε για αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια αν δεν δράσουμε άμεσα την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ανάγκη, 500 μέτρα Βόρεια των Εξαρχείων. Η πιο εφικτή ιδέα είναι, ακολουθώντας το παλιότερο παράδειγμα, να ερωτηθούν καταστηματάρχες της γειτονιάς, που έχουν συνεισφέρει σε εκδηλώσεις, για να παρέχουν τις προμήθειες. Εκεί, συναντάται και η πρώτη αντίφαση, όχι η μοναδική, που διέπει σε μεγάλος μέρος το αυτόνομο κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης το τελευταίο χρόνο. Πως μπορεί να υπάρξει συνέπεια στις θέσεις (αντικρατική-αντικαπιταλιστική), όταν η υλική πραγματικότητα εκατοντάδων ανθρώπων γίνεται επικίνδυνη για τις ζωές τους; Αυτό το ερώτημα θα συνεχίσει να έρχεται στο προσκήνιο σχεδόν κάθε μέρα, άλλες φορές σε στιγμές ηρεμίας, άλλες φορές σε στιγμές μεγάλης ανάγκης. Και θα υπάρξει και κάτι άλλο. Πιο υπόρρητο, ανομολόγητο, κάθε φορά που το κράτος θα προσπαθήσει να διαμεσολαβήσει την αλληλεγγύη. Το σχήμα πάει κάπως έτσι: «αφού οι άνθρωποι κινδυνεύουν, πείτε μας τι θέλετε ή έλατε να μας δείξετε πως το κάνετε». Το ίδιο κράτος που μπορεί να εκπαιδεύει και να συντηρεί μια τεράστια μηχανή καταστροφής όπως ο στρατός ή μια τεράστια μηχανή πειθάρχησης όπως οι μπάτσοι. Αυτός θα είναι εφεξής, ο εκβιασμός. Άλλοτε πιο εμφανής, άλλοτε αναδυόμενος ως «πραγματικότητα» και «αναγκαιότητα».
Η εύρεση μιας παλέτας με 300 μπουκάλια περίπου, αποδεικνύεται εύκολη και έτσι δίνεται ραντεβού μεταξύ 5-6 ατόμων για το πρωί της Πέμπτης. Για τη μεταφορά των νερών έχει κανονιστεί να μας βοηθήσουν σύντροφοι-ες από το Στέκι Μεταναστών στη Τσαμαδού, που διαθέτουν ένα βανάκι για μεταφορές. Μας πληροφορούν πως έχουν κανονίσει και αυτοί-ες να μεταφέρουν μια πρώτη υλική βοήθεια.
Στο ραντεβού καλείται και ένας φωτορεπόρτερ, που συνήθως αποκαλούμε «κινηματικούς» ώστε να καλύψει με υλικό και την κατάσταση στο πάρκο αλλά και τυχόν επέμβαση των μπάτσων. Εκείνες τις ώρες, αν και έχουμε τις εκτιμήσεις μας, δεν γνωρίζουμε τι έχει σκοπό να πράξει το ελληνικό κράτος.
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015, 11:00 – 13:00 περίπου
Φτάνουμε στο Πεδίον του Άρεος. Αυτό που βλέπουμε δεν μπορεί να το κατανοήσει κανείς μέσα από τις ανταποκρίσεις σε εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ολόκληρες οικογένειες έχουν βρει καταφύγιο στήνοντας σκηνές ή απλά στρώνοντας ότι έχουν κάτω από ένα δέντρο. Το πάρκο βράζει από τη ζέστη. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι βλέπουμε. Το σημείο του πάρκου στο οποίο βρισκόμαστε ονομάζεται «οδός αγωνιστών του 21» από τις μαρμάρινες προτομές που βρίσκονται τοποθετημένες στα αριστερά και δεξιά, στα πεζοδρόμια του δρόμου. Κάτω από αυτές τις προτομές, θα κοιμηθούν εκατοντάδες άνθρωποι τις επόμενες εβδομάδες. Ένα κομμάτι κόσμου έχει βρει καταφύγιο πίσω από τις προτομές, μέσα στα δέντρα. Νερό δεν υπάρχει εκτός από το νερό των παροχών ύδρευσης του πάρκου. Στα συγκεκριμένα σημεία υπάρχουν στάσιμα νερά και λήμματα. Για τουαλέτες ούτε λόγος. Το βανάκι παρκάρει στο άνοιγμα στο τέλος του δρόμου. Τότε συνειδητοποιώ τον αριθμό των παιδιών. Τα παιδιά. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους από 2-4 χρονών μέχρι 12-15. Όλα έχουν διάθεση να παίξουν, άλλα προσπαθούν να τα μαζέψουν οι μανάδες τους, άλλα πειράζουν όποιον βλέπουν να έρχεται. Στο πάρκο συναντούμε και άλλο κόσμο, από τη γειτονιά των Εξαρχείων, από το Γκύζη και τα Πατήσια. Οι περισσότερες είναι γνωστές φυσιογνωμίες, από το ευρύτερο κίνημα. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας, μάλλον προσπαθώντας να εκτιμήσουμε την κατάσταση. Με το που ανοίγει η πίσω πόρτα από το βανάκι, τα πιτσιρίκια καταλαβαίνουν σιγά-σιγά πως θα μοιραστούν νερά. Σπρωξίματα, φωνές και κάποιοι καβγάδες για τη σειρά. Συνεννοούμαστε μεταξύ μας και τα βάζουμε να σχηματίσουν σειρά. Πλησιάζουν και κάποιες γυναίκες για να σταθούν και αυτές για το νερό. Επίσης δίδονται κάποια πράγματα όπως ρούχα, μερικά μπισκότα αν θυμάμαι καλά και ένα αναπηρικό καροτσάκι. Τα νερά τελειώνουν μέσα σε λίγα λεπτά. Κοιτάω τριγύρω με αμηχανία, σοκαρισμένος. Προσπαθούμε να αστειευτούμε μεταξύ μας αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αισθανόμαστε περισσότερο αμήχανα. Κάνουμε μια τελευταία βόλτα τριγύρω. Εκτός από τον φωτορεπόρτερ που έχει έρθει μαζί μας τραβάει και άλλος κόσμος φωτογραφίες καθώς και ακόμα ένας φωτορεπόρτερ. Άλλοι έχουν πιάσει συζήτηση με τη βοήθεια διερμηνέων. Τη διερμηνεία κάνουν οι σύντροφοι από το Στέκι Μεταναστών, που μιλάνε Φαρσί (Ιράν, Αφγανιστάν) και κάποιοι που μιλάνε Ουρντού (Πακιστάν). Από την αρχή και για τις επόμενες ημέρες, οι μετανάστες σύντροφοι και συντρόφισσες θα βρεθούν στο πάρκο για ατελείωτες ώρες, θα μαγειρέψουν και θα κουβαλήσουν. Χωρίς τη βοήθεια τους δεν θα είχε επιτευχθεί τίποτα. Ιδίως η Αφγανική κοινότητα θα στήσει τη δικιά της δομή, θα συγκέντρωση νερά και θα βοηθήσει στη καταγραφή των αναγκών.
Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την μυρωδιά κάτουρου που γίνεται εντονότερη από τη ζέστη, σε πολλά σημεία. Το μέρος που έχουν επιλέξει να μείνουν κοντά 300 άτομα, δεκάδες οικογένειες, είναι ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται η αγορά και γίνεται η διακίνηση πρέζας, χαπιών αλλά και του «ναρκωτικού της κρίσης», του «σίσα»[6]. Το ξημέρωμα το συγκεκριμένο σημείο του πάρκου γεμίζει από χρήστες και διακινητές. Είναι το σημείο που η δημοφιλής και λαοπρόβλητη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής -κατά το λαϊκότερο Γ.Α.Δ.Α.- «παρκάρει» προς το παρόν το συγκεκριμένο κομμάτι ανεπιθύμητων του κέντρου της Αθήνας. Θυμάμαι να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες με έναν σύντροφο … «θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα, είναι πολλά τα παιδιά και κυκλοφορούν ξυπόλυτα σε ένα μέρος που παντού υπάρχουν σύριγγες πεταμένες.» Η κατάσταση είναι άθλια για τους ανθρώπους, είτε μετανάστες είτε χρήστες, είτε άστεγους. Πριν φύγουμε διαπιστώνουμε πως ο περισσότερος κόσμος δεν είναι από τη Συρία αλλά από το Αφγανιστάν. Κάποιες ολόκληρες οικογένειες κυνηγημένες από διάφορες τοπικές φατρίες και το ISIS, την πείνα. Επιστρέφουμε στα Εξάρχεια. Μέσω του διαδίκτυου αλλά και της κάλυψης των φωτορεπόρτερ, η κίνηση αλληλεγγύης όσο και η κατάσταση των ανθρώπων στο πάρκο έχει αρχίσει ήδη και διαδίδεται. Σημαντικό ρόλο θα παίξουν σε αυτό διάφορες κινηματικές ιστοσελίδες αλλά το θέμα καλύπτεται ήδη και από μεγαλύτερα Μ.Μ.Ε. αριστερής ή ακόμα και κυβερνητικής κατεύθυνσης.[7] Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, η στρατηγική του ελληνικού κράτους αρχίζει ήδη να διαφαίνεται από τις πρώτες μέρες. Αν μπορούσε να την πει κανείς σχηματικά τότε είναι το «εμείς δεν τους μαντρώνουμε με τη βία, εσείς τους ταΐζετε». Τις επόμενες εβδομάδες θα αρχίσει να γίνεται πιο ευδιάκριτη και πολύ αργότερα θα αρχίσει να αλλάζει σιγά-σιγά. Επιστρέφοντας από το Πεδίον του Άρεως υπάρχει η κοινή συμφωνία πως θα πρέπει να γίνει ανοιχτό κάλεσμα σε συνέλευση για την οργάνωση περαιτέρω δράσεων. Αποφασίζουμε να δημοσιεύσουμε ένα σύντομο κείμενο που να εξηγεί την κατάσταση και να καλεί στην συνέλευση της Παρασκευής 24/07/16 στο κηπάκι της οδού Τσαμαδού στα Εξάρχεια απέναντι από το Στέκι Μεταναστών. Το κείμενο θα διακινηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ανακοίνωση πρωτοβουλίας αναρχικών
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015, 13:30 μ.μ.
Σήμερα, ύστερα από πρωτοβουλία συντρόφων-ισσών αναρχικών, ελευθεριακών και αντί-εξουσιαστών από την γειτονιά των Εξαρχείων και, με την πολύτιμη βοήθεια συντροφισσών και συντρόφων από το Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια, μοιράσαμε 300 εμφιαλωμένα μπουκάλια νερό, κάποια τρόφιμα, ρούχα και ένα παιδικό καροτσάκι, στους πρόσφυγες που έχουν βρει καταφύγιο στο Πεδίο του Άρεως. Στην πλειοψηφία τους είναι οικογένειες με πάνω από ένα παιδί, με της ηλικίες των ανήλικων να κυμαίνονται μεταξύ των 2-10 χρόνων. Οι συνθήκες διαβίωσης τους είναι άθλιες, χωρίς πόσιμο νερό και φαγητό. Το μοναδικό όπλο που έχουμε να προτάξουμε απέναντι στην βαρβαρότητα της «πολιτισμένης» Ευρώπης και των κλειστών συνόρων της, είναι η αλληλεγγύη. Η οργανωμένη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, συνεχίζεται στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13 Εξάρχεια, ενώ πρόκειται να υπάρξουν και επόμενα καλέσματα αλληλεγγύης.
αναρχικοί-ες
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015, 20:00 – 23:00 περίπου
Η κατάσταση στο πάρκο συνεχίζει να επιδεινώνεται καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει ενώ συνεχίζουν να καταφθάνουν συνεχώς και άλλοι άνθρωποι. Οι μετανάστες μεταφραστές από την Αφγανική κοινότητα υπολογίζουν πως πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού στο πάρκο είναι παιδιά μικρής ηλικίας. Στο κηπάκι της Τσαμαδού, όπου έχει καλεστεί συνέλευση για το θέμα, γίνεται το αδιαχώρητο. Έχει έρθει πολύς κόσμος της γειτονιάς, άτομα από άλλες χώρες που βρίσκονται στην ΑΘήνα και θέλουν να βοηθήσουν, μεμονωμένα άτομα από τον ελευθεριακό χώρο και κόσμος που προσωπικά πρωτογνώρισα τις μέρες της πλατείας Συντάγματος, καθώς και αρκετοί αριστεροί. Το κλίμα που επικρατεί είναι κλίμα ανησυχίας για την κατάσταση των ανθρώπων στο πάρκο. Επίσης, υπάρχει στην πλειοψηφία των συμμετεχόντων η ξεκάθαρη εναντίωση σε οποιαδήποτε συνεργασία με Μ.Κ.Ο. ή το κράτος. Οι διαθέσεις είναι να δράσουμε αυτόνομα και άμεσα. Οι τοποθετήσεις κυμαίνονται πάνω κάτω στις ίδιες προτάσεις. Λαμβάνεται η απόφαση να συσταθούν άμεσα ομάδες εργασίας και να δηλωθούν οι διαθεσιμότητες για την κάθε ομάδα. Αυτές οι ομάδες θα είναι οι εξής:
Ομάδα σίτισης
Ομάδα διανομής
Ομάδα αποθήκης
Ομάδα ρουχισμού
Ομάδα καθαρισμού
Ομάδα αντιπληροφόρησης
Ομάδα παιδικής δημιουργικής απασχόλησης
Σε λίγες μέρες θα συσταθεί και η ομάδα υγείας που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην βελτίωση των συνθηκών στο πάρκο.
Μετά τη συνέλευση ο κόσμος δείχνει να είναι έτοιμος για δράση. Συγκεντρώνονται τα απαραίτητα στοιχεία επικοινωνίας σε κάθε ομάδα και υπάρχουν συζητήσεις σε πηγαδάκια.
Η ομάδα αντιπληροφόρησης θα αναλάβει να δημιουργήσει κόμβους ενημέρωσης και επικοινωνίας στο διαδίκτυο: έναν λογαριασμό στο twitter, μια σελίδα στο facebook και ένα ιστολόγιο. θα δημιουργηθεί το hashtag #pedion_areos στο twitter, το οποίο θα αποτελέσει το κύριο εργαλείο διάδοσης και ενημέρωσης για την πρωτοβουλία. Η επόμενη συνέλευση αλληλεγγύης θα οριστεί για την Δευτέρα 27-07 στις 19:00, ξανά στο κηπάκι της Τσαμαδού.
Την ίδια μέρα, τις ίδιες ώρες που δεκάδες κόσμου αποφασίζουν να δράσουν άμεσα, με ελευθεριακές, αντί-ιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, δημιουργώντας και στελεχώνοντας μια δομή σε ελάχιστες ώρες, το ελληνικό κράτος πουλάει «αρμοδιότητα», «σχεδιασμό» και «κινητοποίηση» ανακοινώνοντας μέσω των Μ.Μ.Ε. πως θα συνεδριάσει για το θέμα η περιφέρεια Αττικής … την επόμενη Τετάρτη. Οι συνήθεις ύποπτοι της κρατικής βιομηχανίας των κλειστών συνόρων είναι όλοι εξαρχής στο παιχνίδι. Είτε πρόκειται για τη περιφέρεια, τις μεγάλες Μ.Κ.Ο., τον δήμο Αθηναίων και τα συναρμόδια υπουργεία, όλοι πρόκειται να «μελετήσουν» το θέμα, κανένας τους όμως δεν πάει να προσφέρει οτιδήποτε, είτε υλικό είτε υπηρεσία, στους εξαθλιωμένους του πάρκου.[8]
Η ομάδα αντιπληροφόρησης ξεκινά τη συγγραφή δελτίου τύπου σχετικά με τα τεκταινόμενα και καλέσματος αλληλεγγύης προς συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους και αυτό-οργανωμένες δομές υγείας.
Πρώτο δελτίο τύπου Αυτό-οργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης
Σάββατο 25 Ιουλίου 2015
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες του Πεδίου του Άρεως. Δελτίο Τύπου.
Το κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που έχουν βρει κατάλυμα και καταφύγιο στο Πεδίο του Άρεως, γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση και αγκαλιάστηκε από δεκάδες ανθρώπους, από τα Εξάρχεια και άλλες γειτονιές της Αθήνας.
Αυτές τις ημέρες, πάνω από πεντακόσια άτομα, εκ των οποίων σαράντα έξι οικογένειες -κυρίως από το Αφγανιστάν και τη Συρία-, χρειάζονται όλη την αλληλεγγύη μας, απέναντι στην μεταχείριση που τους επιφυλάσσουν οι πολιτικές του Ελληνικού Κράτους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του στρατιωτικοποιημένου οργανισμού της FRONTEX που έχει αναλάβει την εποπτεία της «φύλαξης» των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης.
Από την πρώτη συνέλευση της αυτό-οργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, προέκυψαν ομάδες εργασίας για την κάλυψη των διαφορετικών αναγκών των προσφύγων, όσο και για τη διαρκή ενημέρωση για τις δράσεις αλληλεγγύης.
Καλούμε για την συμμετοχή ανθρώπων από κάθε γειτονιά της ΑΘήνας.
Καλούμε για την στήριξη της προσπάθειας από συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους και αυτό-οργανωμένες δομές υγείας.
Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης:
Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13 Εξάρχεια.
Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κένταυρος, Νέα Φιλαδέλφεια, Δευτέρα 27/7 από τις 7μμ έως τις 10μμ.
Κονσερβοκούτι, Ιπποκράτους 148 & Βατατζή, Νεάπολη Εξαρχείων.
Lacandona, Ηπίτου 4 Σύνταγμα.
Για ενημέρωση σε πραγματικό χρόνο:
twitter: #pedion_areos #refugeesGr
Αλληλεγγύη, Αυτό-οργάνωση, Αξιοπρέπεια.
Σάββατο 25 Ιουλίου 2015
Από την καταμέτρηση που γίνεται από τους διερμηνείς, προκύπτει πως 570 άνθρωποι βρίσκονται στο πάρκο, με το ένα τρίτο να είναι παιδιά. Οι περισσότερες και περισσότεροι δεν έχουν σκηνές ή έστω κάποιον υπνόσακο, οπότε οι εκκλήσεις που γίνονται για αποστολή βοήθειας εστιάζουν αρχικά εκεί. Δημοσιεύεται η πρώτη λίστα με ανάγκες προμηθειών. Η ανταπόκριση και η κινητοποίηση του κόσμου είναι μεγάλη. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι άνθρωποι στο πάρκο είναι από τα πρώτα θέματα. Τα σχόλια για την «ανυπαρξία» του κράτους κυριαρχούν, μαζί με φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει από τους φωτορεπόρτερ που κατέγραψαν τη κατάσταση τις προηγούμενες μέρες. Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης πραγματοποιεί τη πρώτη διανομή φαγητού στους πρόσφυγες αργότερα μέσα στη μέρα. Μοιράζονται μερίδες φακές, οι οποίες όμως δεν έχουν μαγειρευτεί από την ίδια τη δομή που ετοιμάζεται ώστε να αναλάβει πλήρως την διανομή φαγητού. Κατά τη διάρκεια της μέρας γίνεται εμφανές πως στο πάρκο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία πολλών ανθρώπων. Κυρίως από κρούσματα γαστρεντερίτιδας, διάρροιες και κάποιες δερματικές μολύνσεις. Τα παιδιά υποφέρουν περισσότερο και η ζέστη χειροτερεύει τη κατάσταση.
Ξεκινούν εκκλήσεις για παρουσία γιατρών, ιδίως προς τα λεγόμενα «κοινωνικά ιατρεία»(Κ.Ι.Φ.Α.) που έχουν στηθεί τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως με τη βοήθεια του κυβερνώντος κόμματος. Σύντροφος από τη πρωτοβουλία αλληλεγγύης θα αποστείλει email και θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει με όλα. Για πολλές μέρες δεν θα λάβουμε καμιά απάντηση, και η μόνη ανταπόκριση θα υπάρξει για διάθεση φαρμάκων και όχι για διαθεσιμότητες ιατρικού προσωπικού, από τα Κοινωνικά Ιατρεία Ελληνικού και Νέας Φιλαδέλφειας.[9] Για όλο το Σαββατοκύριακο, και δεδομένης της κατάστασης των ανθρώπων, θα γίνουν πολλές προσπάθειες να έρθουν γιατροί στο πάρκο. Ο καθένας έπαιρνε τα τηλέφωνα και έκανε τις επαφές που ήξερε από τον δικό του πολιτικό χώρο.
Από νωρίς, το πρωί του Σαββάτου, ξεκινάει η εμπλοκή των αυτό-οργανωμένων εγχειρημάτων, κοινωνικών κέντρων και καταλήψεων από διάφορα μέρη της Αθήνας, που αργότερα θα επεκταθεί και σε άλλες περιοχές της χώρας. Είναι η πρώτες κινήσεις του αυτόνομου οργανωμένου κινήματος αλληλεγγύης, όπως αυτό θα εκδηλωθεί από τον Αύγουστο και μετά στα νησιά του Αιγαίου, στα βόρεια σύνορα και στα σημεία που θα συγκεντρωθούν μετανάστριες και μετανάστες. Θα πρέπει να αναφέρω εδώ τις συντρόφισσες και συντρόφους του Κατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου Κένταυρος, στη Νέα Φιλαδέλφεια, που θα είναι οι πρώτες-οι που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα. Λίγες μέρες μετά θα δουν την κατάληψη τους να ισοπεδώνεται από τις μπουλντόζες της τοπικής αυτοδιοικητικής αρχής, αριστερής βεβαίως-βεβαίως. [10]
Όσο οι ώρες περνούν, η κινητοποίηση του κόσμου αυξάνεται. Το απόγευμα του Σάββατου, ο πάνω όροφος της κατάληψης στη Τσαμαδού έχει γεμίσει με ρουχισμό κάθε είδους. Θυμάμαι να μπαίνω μέσα και να βλέπω συντρόφισσες και έναν σύντροφο μούσκεμα στον ιδρώτα να είναι χωμένοι μέσα στα ρούχα μέχρι το γόνατο, προσπαθώντας να ξεχωρίσουν τα ρούχα. Αυτή η εικόνα θα είναι η πιο συνηθισμένη εικόνα για τον επόμενο μήνα. Κάθιδρες-οι στην αποθήκη, στην κουζίνα, στο κηπάκι στα παιχνίδια, μέσα στο βανάκι και έξω από αυτό, στο πάρκο, στον πηγαιμό και στην επιστροφή από αυτό.
Η κουζίνα της Τσαμαδού. Ιούλιος 2015
Κυριακή 26 Ιουλίου 2015
Η Κυριακή είναι πρώτη μέρα που η πρωτοβουλία αλληλεγγύης θα προσπαθήσει να καλύψει της ανάγκες σίτισης βασισμένη εντελώς στις δικές της δομές. Το απόγευμα ετοιμάζεται το βανάκι για τη διανομή φαγητού. Οι οδηγίες που έχουμε από τους διερμηνείς και την ομάδα σίτισης είναι συγκεκριμένες. Το μοίρασμα πρέπει να γίνει στις σκηνές, γιατί με βάση τις σκηνές έχει γίνει η καταγραφή. Αυτό σημαίνει πως η διανομή θα πρέπει να γίνει αυστηρά ως εξής: μια σαλάτα, δύο γεύματα, τρεις φέτες ψωμί, τρία νερά και πλαστικά σερβίτσια … σε κάθε σκηνή. Το βανάκι είναι σχεδόν φορτωμένο και ετοιμάζεται να φύγει. Ξεκινάμε άλλοι-ες με τα πόδια, άλλες-οι με αμάξι. Πεδίον του Αρεως, μόλις 500 μέτρα βόρεια των Εξαρχείων.
Η εικόνα στο πάρκο είναι πλέον χαοτική. Αν και η σύνθεση αλλάζει από μέρα σε μέρα -κάποιες οικογένειες καταφέρνουν να βρουν διακινητές και δοκιμάζουν την τύχη τους- ο κόσμος είναι εμφανώς περισσότερος, ιδίως τα παιδιά. Τα πεζοδρόμια-διάδρομοι αριστερά και δεξιά του δρόμου έχουν γεμίσει από σκηνές, και οι καινούργιοι στήνουν στην πίσω μεριά κάτω από τα δέντρα. Η Αφγανική κοινότητα έχει στήσει ήδη μια υποτυπώδη δομή κάτω σε ένα δέντρο και προσπαθεί να συνεννοηθεί με τον κόσμο για τα απαραίτητα. Μανάδες αναζητούν νερό και σκηνές για να στήσουν, πατεράδες ζητάνε γιατρό για περιστατικά πυρετού και διάρροιας. Παρκάρουμε το βανάκι στο άνοιγμα, εκεί που βρίσκονται οι δύο χημικές τουαλέτες οι οποίες έχουν γεμίσει. Ο κόσμος καταλαβαίνει πως έχουν έρθει προμήθειες και κινείται μαζικά προς τα εκεί. Προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τον κόσμο με τη βοήθεια διερμηνέων. Σπρωξίματα, φωνές και οι περιστασιακοί καυγάδες. Οι διερμηνείς καλούν τον κόσμο να πάει στις σκηνές του ή εκεί που έχει αποφασίσει να στήσει όταν του δοθούν σκηνές. Μάταια. Παιδιά, κυρίως, επιμένουν να συνωστίζονται γύρω από το όχημα και προσπαθούμε να τους δώσουμε να καταλάβουν πως έτσι δεν θα πάρουν τίποτα. Ήδη, έχω αρχίσει και σοκάρομαι με την κατάσταση και, από τις ματιές που ανταλλάσσω με τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες, μάλλον δεν είμαι ο μόνος. ξεφορτώνονται τα φαγητά, οι μαύρες σακούλες με το ψωμί κομμένο σε φέτες, οι άλλες με τα πλαστικά σερβίτσια, τα βαρύτερα καφάσια με τα γεύματα και τις σαλάτες. Χωριζόμαστε σε τρεις ομάδες. Αριστερός διάδρομος. Δεξιός διάδρομος. Σκηνές πίσω από τα δέντρα και μπροστά στο άνοιγμα.
Κάποια κουβαλάει ψωμιά, κάποιος τα γεύματα, άλλη τα νερά, άλλος ακολουθεί με τα σερβίτσια. Ξεκινάμε το μοίρασμα. Μια σαλάτα, δύο γεύματα, τρία ψωμιά, δύο νερά, «δώσε εδώ σερβίτσια». Νοήματα από την πρώτη μάνα να δώσουμε και άλλο. «Μόνο αυτά;» φαίνεται να λέει. «Δεν γίνεται περισσότερο» κάνουμε νόημα. Πάμε παρακάτω, «μην κοντοστεκόμαστε παιδιά» φωνάζει ένας σύντροφος. «Δεν γίνεται αλλιώς, δεν θα φτάσει για όλους». Φωνάζω και εγώ, «μην κοντοστέκεστε παιδιά, φωνάξτε έναν διερμηνέα να συνεννοείται.» Μια σαλάτα, δύο γεύματα, τρία ψωμιά, δύο νερά, σερβίτσια. «Ένα, δύο, τρία παιδιά εδώ!» μου κάνει έντονα νοήματα μια ηλικιωμένη γυναίκα, μάλλον η γιαγιά της οικογένειας. «Δεν έχει άλλο, δεν γίνεται», νοήματα πάλι με μια έκφραση συγνώμης, «εντάξει» η απάντηση με νοήματα ξανά. «Πάμε παρακάτω! παιδιά μην κοντοστέκεστε, δεν γίνεται έτσι, δεν θα φτάσει!». Παιδιά κάθε ηλικίας έχουν αρχίσει και μαζεύονται τριγύρω μας και σχεδόν κρεμιούνται από πάνω μας ζητώντας ότι μπορούν. Τα πιο τολμηρά απλώνουν το χέρι τους και προσπαθούν να πάρουν μόνα τους ότι πιάσουν. Τους παίρνουμε τα πράγματα από το χέρι, κοντεύει να μου πέσει το καφάσι με τα γεύματα. «Παιδιά πίσω!, διερμηνέας! εδώ φίλε, πες τους στις σκηνές να πάνε, στις σκηνές τους!». Ο διερμηνέας τους μιλάει στα Ουρντού θυμωμένα, μαζεύονται και άλλα. Εμφανίζονται γονείς, ζητάνε και αυτοί, κάνουν νόημα πως πεινάνε. Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε, ενώ φωνάζουμε «συνεχίζουμε, μην κοντοστέκεστε!». Οι λεπτομέρειες μέσα σε όλο αυτό μεγεθύνονται μπροστά σου. Μια σαλάτα, ένα παιδί ιδρωμένο κοιμάται μέσα στη σκηνή που βράζει, ένα παιδικό παιχνίδι δίπλα, δύο γεύματα, «και άλλο και άλλο θέλουμε» το νόημα της μητέρας, φοράει μια μαύρη μαντίλα και κάθεται σε ένα σεντόνι στρωμένο έξω από τη σκηνή, «προχωράμε μη στέκεσαι», «ε ! ε! εδώ παιδιά το ξεχάσαμε! δύο νερά και ψωμιά!». «Έχει σερβίτσιο; », η μυρωδιά κάτουρου κάπου πίσω από τα δέντρα, ένας φωτορεπόρτερ δίπλα μας τραβάει φωτογραφίες, «ρε φίλε τι γίνεται;», κοιτιόμαστε και σηκώνομαι, πάμε παρακάτω. Και άλλα παιδιά, και άλλα νοήματα της πείνας και άλλα νοήματα της άρνησης. «Πεινάμε, πολλές μέρες με λίγο φαΐ» σε σπαστά αγγλικά, «δεν μπορώ άλλο, δεν θα φάνε και οι υπόλοιποι», «ΟΚ! ΟΚ!», με ένα χαμόγελο κατανόησης εκ μέρος του πατέρα. «Ρε σεις ξεκολλάτε, μη δίνετε όπου να ναι, θα χάσουμε το μέτρημα, συνεχίζουμε!», «εδώ!, εδώ! δύο γεύματα χρειάζομαι για να συνεχίσουμε!», «τελειώνουν τα γεύματα, σταματάμε ώσπου να πάρω ότι έμεινε στο βανάκι!», «εδώ, εδώ!, εδώ πεινάμε!» τα νοήματα δεν σταματάνε. «Συνεχίζουμε, παιδιά, ρε σεις ξεκολλάτε! θα μας τελειώσουν και δεν θα φάνε όλοι! πίσω! δεν έχει άλλο!» Και πάλι να σκύβουμε πάνω από ανθρώπους με προτεταμένα τα χέρια, πάλι να απομακρύνουμε παιδιά με προτεταμένα τα χέρια, πάλι να λέμε τα ίδια και τα ίδια.
Και εκεί, κάπου στη μέση του αριστερού διάδρομου της οδού των «Αγωνιστών του ΄21», όπως λέγαμε «όχι» στα παιδιά και σκύβαμε πάνω από τα προτεταμένα χέρια και τα παρακάλια με νοήματα γιατί είχαμε την εξουσία που μας έδιναν τα καφάσια με το φαγητό, όπως παρατηρούσαμε τις λεπτομέρειες από τις σκηνές που το εσωτερικό τους ήταν η μόνη ιδιωτική ζωή που είχε απομείνει σε εκείνους τους ανθρώπους, αισθάνθηκα ανήμπορος. Πραγματικά ανήμπορος απέναντι στην πραγματικότητα. Και αντάλλαξα ματιές με τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες με τα καφάσια, τις σακούλες και τις κάμερες στα χέρια. Και μίσησα, για μια ακόμα φορά, πιο βαθιά, με μια περίεργη γεύση που δεν την καταλαβαίνεις στο στόμα αλλά σε όλο σου το σώμα, το κράτος και τα φράγκα. Το κράτος και τα φραγκάκια τους. Μια σαλάτα, δύο γεύματα, τρία ψωμιά, δύο νερά και πλαστικά σερβίτσια.
Σε πολλές συζητήσεις που είχε έκτοτε με συντρόφισσες και συντρόφους, διαπίστωσα πως το αίσθημα της ανημποριάς ήταν κοινό για τους περισσότερους-ες. Είναι αυτό το αίσθημα για το οποίο δεν υπάρχει προετοιμασία, ούτε μπορείς από πριν να ξέρεις πως πρέπει να έχεις το στομάχι για να λες «όχι» σε ολόκληρες οικογένειες που πεινάνε. Πολλά πράγματα απλά συμβαίνουν στο εγχώριο κίνημα, χωρίς να αναστοχαζόμαστε συλλογικά, τι ακριβώς είναι αυτό που βιώνουμε. Είτε λόγω χρόνου, είτε επειδή έχει επικρατήσει, λίγο πολύ, το πρότυπο του σκληροτράχηλου αγωνιστή, που δεν καταλαβαίνει πολλά, του αρρενωπού προλετάριου του πεζοδρομίου. Η βία μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα. Ίσως θα έπρεπε να έχουμε διαδικασίες όπου συλλογικά να συζητάμε για τις εμπειρίες μας, ακόμα και για τα τραύματα μας. Βέβαια, αυτό που βιώσαμε εμείς για όλες εκείνες τις μέρες στο Πεδίον του Άρεως δεν μπορεί να μπει σε καμιά ζυγαριά με τη βία που βιώνουν οι μετανάστριες και μετανάστες στο ταξίδι τους. Ίσως ένα καλό παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η δημιουργία ομάδων υποστήριξης στα πρότυπα των Ισραηλινών συντρόφων της οργάνωσης «Αναρχικοί ενάντια στο τοίχος».[11]
Η αποθήκη. Κυριακή 26 Ιουλίου 2015
Αφού τελειώσουμε σοκαρισμένοι την διανομή, θα κάνουμε κάποιοι άνθρωποι ένα γύρω μαζί με τους διερμηνείς και θα συζητήσουμε με πολύ κόσμο στις σκηνές. Υπάρχει πρόβλημα με τον άλλο πληθυσμό «ανεπιθύμητων» που βρίσκει καταφύγιο στο πάρκο. Οι χρήστες κοιμούνται δίπλα στης σκηνές, έχουν σημειωθεί κρούσματα κλοπών κινητών και τραμπουκισμών. Κάποιοι από τους μετανάστες είναι έτοιμοι να συγκρουστούν με χρήστες για την υπεράσπιση του χώρου τους. Προσπαθούμε να κουβεντιάσουμε μαζί τους και να τους πείσουμε να μην κινηθούν επιθετικά. Αυτό ίσως να χρησίμευε ως πρόφαση στους μπάτσους ώστε να επέμβουν με άγνωστα αποτελέσματα αν υπήρχαν προσαγωγές. Φοβόμαστε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο ίσως υπάρξουν περιπτώσεις που θα χωριστούν οικογένειες στο ταξίδι τους. Οι ΔΙΑδες περιπολούν περιμετρικά τον καταυλισμό ρίχνοντας τις γνωστές στραβές ματιές σε όλους. Περνάμε μια-μια τις σκηνές και μιλάμε με τους ανθρώπους για το θέμα εξηγώντας ποια είναι η στάση της αστυνομίας με τους μετανάστες στην Ελλάδα, γιατί δεν πρέπει να εμπιστεύονται την αστυνομία και γιατί τους είναι χρήσιμο για το ταξίδι τους να αποφύγουν τις εντάσεις εντός του καταυλισμού. Επίσης τους εξηγούμε πως πρόκειται για χρήστες και πως θα έπρεπε να προσέχουν ιδίως τα παιδιά που περιφέρονται ξυπόλητα στο χώρο όπου υπάρχουν πεταμένα σύνεργα χρήσης. Η συζήτηση θα έχει αποτελέσματα και σύντομα στον καταυλισμό πολλοί μετανάστες αναλαμβάνουν οι ίδιοι τον έλεγχο της κατάστασης σε ότι αφορά τις αντιπαραθέσεις και τα νεύρα. Επίσης ξεκινάνε οι πρώτες κουβέντες στη πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας ομάδας περιφρούρησης, ιδίως για τι βραδινές ώρες.
Εκείνο το απόγευμα, θα ζήσουμε ακόμα ένα αναβαθμισμένο επίπεδο σουρεαλισμού. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι θεωρίες συνωμοσίας, θεωρώ πως η αστυνομική θέαση της ιστορίας είναι μια από τις κοινωνικές βάσεις του φασισμού, είτε προέρχεται από τον δεξιό, είτε από τον αριστερό αυταρχισμό. Θεωρώ, όμως, σκόπιμο να καταγράψω και την ακόλουθη εμπειρία. Αφού έχουμε τελειώσει τη διανομή, κάθιδροι, παρατηρώ μια ομάδα κόσμου να έχει συνομιλία με δύο τύπους που ήταν τόσο παράταιροι στο όλο κάδρο του πάρκου, που από τότε τους ονόμασα στη μνήμη μου «ο Χιούι και ο Ντιούι». Ένας φίλος και σύντροφος μου κάνει νόημα «έλα να σου πω» και πλησιάζω. «Ρε φίλε τι είναι αυτοί τώρα; μπάτσοι είναι;» Μπροστά μας βρίσκονται δύο τύποι, ίδιο ύψος γύρω στο 1,70-75, ντυμένοι με τα ίδια σχεδόν ρούχα. Κοντό κούρεμα πεζοναύτη, μπλουζάκια τύπου polo, όχι φαρδιά, παντελόνια σαφάρι και αθλητικά παπούτσια στίβου. Φοράνε μαύρα γυαλιά rayban και οι δύο και μιλάνε αγγλικά με αμερικάνικη προφορά, εμφανώς γυμνασμένοι αλλά όχι φουσκωτοί. Έχω υπηρετήσει στο στρατό και έχω μια σχετική εμπειρία από το είδος του καραβανά του εξωτερικού που μπαινοβγαίνει σε στρατόπεδα λόγω ΝΑΤΟ. Αμέσως αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Οι τύποι ήταν απλά ολόιδιοι, το ίδιο ανέκφραστοι. Ο Χιούι και ο Ντιούι, λες και βλέπω ταινία στην μέση του πάρκου. Μαζί τους έχουν και έναν Αφγανό διερμηνέα. Χωνόμαστε στη συζήτηση. «Καλησπέρα», «καλησπέρα». «Είστε με την ομάδα που μοιράζει το φαγητό; Είμαστε από μια Μ.Κ.Ο. (μας λέει το όνομα της, δεν την έχω ακούσει ποτέ ξανά) και ήρθαμε να δούμε τι συμβαίνει στον χώρο. Δραστηριοποιούμαστε σε όλη την Αθήνα μοιράζοντας φαγητό. Εδώ ποιοι είστε; Θα μπορούσαμε να συντονιστούμε για καλύτερα αποτελέσματα.» «Εδώ είμαστε μια συνέλευση από τη γειτονιά των Εξαρχείων αποτελούμενη από αναρχικούς και αριστερούς» του λέω δείχνοντας προς την μεριά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. «ΟΚ!, θα ξαναέρθουμε αύριο» απαντάνε και αφού λένε κάτι με τον διερμηνέα, φεύγουν. Δεν ξαναείδα ποτέ στο πάρκο τον Χιούι και τον Ντιούι. Μπορεί να ήταν αυτό που έλεγαν. Διακινητές λίγο δύσκολο να ήταν. Ξέραμε πως οι διακινητές δούλευαν βράδυ. Αν δεν ήταν αυτό που είπαν, ίσως να ήταν FRONTEX-άδες που ήρθαν για να επιβλέψουν την κατάσταση -αν και η Αμερικάνικη προφορά δεν δένει με τη FRONTEX. Από την άλλη, από αυτά που έχω διαβάσει, η συγκεκριμένη υπηρεσία στελεχώνεται και από μισθοφόρους της ιδιωτικής βιομηχανίας ασφάλειας .[12]
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2016
27 Ιουλίου 2015. Στο ασθενοφόρο
Η πιο ζεστή μέρα μέχρι σήμερα, ο τόπος βράζει και τα προβλήματα υγείας παραμένουν ιδίως για τα παιδιά. Στο πάρκο είμαστε τέσσερις αλληλέγγυοι, ένας άνεργος, μια άνεργη, ένας μισθωτός και ένας περιστασιακά μεροκαματιάρης από το Αφγανιστάν για διερμηνέας και κόσμος από την Αφγανική κοινότητα. Η διανομή έχει τελειώσει, ο κόσμος έχει επιστρέψει στη βάση της Τσαμαδού. Έρχονται και μας μιλάνε δύο γονείς. Έχουν ένα κοριτσάκι γύρω στα 12 με πυρετό και ένα εφτάχρονο. Με τον διερμηνέα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας λένε. Σιγά σιγά έρχονται και άλλοι γονείς και ξαφνικά βρισκόμαστε να έχουμε καταγράψει 13 παιδιά, αν θυμάμαι καλά, με συμπτώματα πυρετού, διάρροιες, αφυδάτωση και ατονία. Ψαχνόμαστε στα τηλέφωνα να βρούμε γιατρό και καλούμε και το ΕΚΑΒ. Περιμένοντας μπροστά στο άγαλμα στην είσοδο του πάρκου, πιάνω συζήτηση με έναν πάτερα. Είναι από το Αφγανιστάν. Έφυγαν από το χωριό στα νότια της χώρας λόγω των Ταλιμπάν και του Daesh (το αραβικό ακρωνύμιο για το Ισλαμικό Κράτος, το ISIS). «Πήγαν να πολεμήσουν κάποιοι και τους γύρισαν με κομμένα τα κεφάλια», μου λέει. θα γεμίσουμε τρία ασθενοφόρα με τα παιδιά και τους συνοδούς τους. Εκείνη η Δευτέρα θα είναι σημαντική, μιας και θα έρθουν στην συνέλευση της Τσαμαδού σύντροφοι και συντρόφισσες από αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα υγείας και έτσι θα μπει μπροστά η ομάδα υγείας. Την Τετάρτη 29 Ιουλίου θα στηθεί η τέντα της ομάδας υγείας, όπου δεκάδες άνθρωποι θα εξεταστούν. Την ίδια αυτή Τετάρτη η Περιφέρεια Αττικής συνεδριάζει για πρώτη φορά και ανακοινώνει … το τίποτα.[13]
Το βράδυ στο κηπάκι της Τσαμαδού δεν θα πέφτει καρφίτσα. Αποφασίζεται να βγει ένα δεύτερο δελτίο τύπου, πιο πολιτικό αυτή τη φορά, από τις συζητήσεις που προκύπτουν μεταξύ μας.
Δεύτερο Δελτίο Τύπου Αυτό-οργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης
Τρίτη 28 Ιουλίου 2015
Σε εξέλιξη μια ανθρωπιστική κρίση στο Πεδίο Άρεως, η αδιαφορία των αρχών είναι έγκλημα.
Εδώ και κάποιο καιρό εκατοντάδες πρόσφυγες, η πλειονότητά τους οικογένειες με μικρά παιδιά, έχουν βρει καταφύγιο στο Πεδίο του Άρεως. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τους πολέμους και τη φτώχεια, απελπισμένοι και εγκλωβισμένοι στα εσωτερικά τείχη της Ευρώπης, αβοήθητοι και διωκόμενοι από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές.
Όλα τα αντί-μεταναστευτικά αντανακλαστικά της Ευρώπης και της Ελλάδας, αυτή τη στιγμή αντανακλώνται στην ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται στο Πεδίο του Άρεως. Αν οι προσφυγές σταθούν τυχεροί και δεν πνίγουν στα ναυάγια της Ευρώπης φρούριο που χτίζει η FRONTEX στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, αν δεν τους μαζέψει η «σκούπα» της ΕΛΑΣ για να τους «φιλοξενήσει» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα υπόγεια κολαστήρια των αστυνομικών τμημάτων, καταλήγουν να είναι άστεγοι, αβοήθητοι και απελπισμένοι στα πάρκα και πλατείες των πόλεων.
Ενώ οι ροές των προσφύγων από τις εμπόλεμες χώρες (π.χ. από τη Συρία και από το Αφγανιστάν κλπ) προς την Ευρώπη συνεχώς αυξάνεται, η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης και του Ελληνικού κράτους και η αδιαφορία τους για την προστασία των προσφύγων και τις άμεσες ανάγκες τους, δημιουργεί φαινόμενα τύπου Πεδίου του Άρεως.
Ο κόσμος της αλληλεγγύης, ανταποκρινόμενος στις ανάγκες των προσφύγων κινητοποιήθηκε άμεσα, όχι μόνο για να καλύψει όλες τις ανάγκες των ανθρώπων, οι οποίες είναι αδύνατον να καλυφθούν μόνο από την αλληλεγγύη, αλλά και για να αναδείξει το πρόβλημα, να ασκήσει πίεση για άμεση και ανθρώπινη λύση, αλλά και να δημιουργήσει δίκτυο προστασίας για τους πρόσφυγες.
Η συνέλευση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες καλεί τις συλλογικότητες καθώς και τον αλληλέγγυο κόσμο για να συμβάλλουν στην προσπάθεια και να πλαισιώσουν την αλληλεγγύη τους ΤΩΡΑ που οι πρόσφυγες την έχουν ανάγκη.
Ο καταυλισμός στο Πεδίο του Άρεως δεν είναι λύση, καλούμε τις αρχές να πάρουν άμεσα μετρά για την προστασία των προσφύγων και να φροντίσουν τις άμεσες ανάγκες και τα δικαιώματα τους.
Η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα η αδιαφορία απέναντι στις ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο είναι!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Αλληλεγγύη, Αυτό-οργάνωση, Αλληλοβοήθεια, Αξιοπρέπεια.
Κάπου εδώ σταματώ την εξιστόρηση με συγκεκριμένες ημέρες. Από εκεί και πέρα, θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα πήραν τον δρόμο τους.
Δύο κόσμοι γίνονται ένα. Ιούλιος 2015
Το καλό μας κράτος
Και τούτο ακριβώς επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα στα αδέλφια μας -ενίοτε και στους αδελφούς εχθρούς μας- τους σοσιαλιστές του Κράτους: «φυλαχθείτε από τους αρχηγούς και τους εκπροσώπους σας! …»
Ελιζέ Ρεκλύ – Η Αναρχία
Στην χώρα που ζούμε, συνηθίζεται πολύ η ατάκα, μικροαστικής προέλευσης στο πνεύμα της, «που είναι το κράτος;» Αμέσως μετά ακολουθεί η διαπίστωση «το κράτος είναι ανύπαρκτο». Την είδαμε να γράφεται και να αναπαράγεται πολλές φορές και για την περίπτωση του πάρκου. Ναι, το κράτος ήταν ανύπαρκτο, προφανώς, όταν δεν ήταν παρόν ούτε ένα ασθενοφόρο σε επιφυλακή, όπως θα έπρεπε, ή όταν δεν υπήρχαν γιατροί και οι γαστρεντερίτιδες θέριζαν. Είναι όμως έτσι ακριβώς; Ήταν πραγματικά «ανύπαρκτο» το κράτος στο Πεδίο του Άρεως; Όχι, δεν ήταν. Το κράτος έχει μια πολύ ωραία, μαγική ιδιότητα. Αφού διεκδικεί το μονοπώλιο της πρωτοβουλίας κινήσεων στην ζωή και την επιβίωση των υποκειμένων του, όταν αυτό δεν είναι «κάπου», ως θα «όφειλε» να είναι -σύμφωνα με την δημοκρατική αυταπάτη-, τότε το εκπροσωπεί η βία της ανυπαρξίας του. Το κράτος ήταν εκεί. Το εκπροσωπούσε η έλλειψη νερού, η έλλειψη γιατρών, η πείνα και η αβεβαιότητα. Το κράτος ήταν εκεί γιατί εκεί ήταν, περιμετρικά, σε εικοσιτετράωρη βάση οι μπάτσοι του, ο παντεπόπτης οφθαλμός της καταστολής και του μονοπώλιου της βίας του. Ποτέ δεν είδαμε εικοσιτετράωρη ιατρική κάλυψη από το κράτος. Οι βάρδιες της ΔΙΑΣ ήταν πάντα εκεί. Το κράτος το εκπροσωπούσαν οι απειλητικές ματιές τους στον κόσμο της αλληλεγγύης. Βέβαια το ελληνικό κράτος, είχε μια διαφορετική στρατηγική αυτή τη φορά, από τις «σκούπες» και τις προσαγωγές. Το κράτος εκπροσωπήθηκε επάξια και από τον Δήμο Αθηναίων -μέσω του ΚΥΑΔΑ- που έστειλε για μια μέρα, σε ανθρώπους με διάρροια και γαστρεντερίτιδες, να φάνε κρουασάν και χοτ-ντογκ με ένα μπουκαλάκι νερό. Μετά το διαφήμισε παντού και δήλωσε την ανησυχία του για την μη γρήγορη εύρεση λύσεως στο … «πρόβλημα». Μάλιστα, στο άρθρο-ρεκλάμα των Νέων[15] χρησιμοποιήθηκαν παραπειστικά φωτογραφίες από μοίρασμα της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης. Άξια εκπροσωπήθηκε και το μελλοντικό, ακόμα πιο καλό σοσιαλιστικό κράτος που αργεί να έρθει όμως, από την επίσκεψη του ΠΑΜΕ που έφερε με ένα βανάκι των Lidl προμήθειες που και αυτές δεν βοηθούσαν στην υγεία των ανθρώπων. Όσο για την Περιφέρεια, έκλεψε την παράσταση με έναν αποφασιστικό, υπεύθυνο και άμεσο καταιγισμό συνεδριάσεων.
Το καλοκαίρι του 2015, το ελληνικό κράτος ήταν το καλό το κράτος, το άλλο. Το «δικό μας». Του λαού. Όχι αστεία δηλαδή. Και η στρατηγική του όσο ξεδιπλώνονταν προσδιορίζονταν από το προαναφερθέν σχήμα: «ταΐστε τους εσείς, εμείς δεν τους μαντρώνουμε όπως παλιά, αλλά ώσπου να βρεθούν και να ετοιμαστούν οι χώροι, ε νταξ’ μην τους αφήσετε να πεθάνουν και εμείς θα σας βοηθήσουμε.» Και εκεί κάθε μέρα, σκεφτόσουν τον εκβιασμό της πραγματικότητας. Τι να κάνουμε; Πόσο βοηθούμε το κράτος που τους έχει «αποθηκεύσει» προσωρινά εδώ; Δεν μπόρεσα ποτέ να το λύσω μέσα μου, όπως και με την αντίφαση να ζητήσουμε προμήθειες στην αρχή από ένα αφεντικό. Μου το έλυσε, μερικώς, ένας σύντροφος που είχε παλιότερα την εμπειρία του εγκλεισμού στη φυλακή. «Όταν χρειάζονται κουβέρτες για το κρύο στη φυλακή, δεν στέλνουμε βοήθεια; Και τρόφιμα και ότι χρειαστεί; Δεν ξέρουμε τι είναι οι φυλακές; Δεν αρνηθήκαμε ποτέ βοήθεια.»
Το «καλό» κράτος λοιπόν. Κάποια στιγμή ένας σύντροφος έμεινε με το στόμα ανοικτό και το τηλέφωνο στο αυτί όταν άκουσε στην άλλη μεριά την ιδιαιτέρα του υπουργού Κουρουπλή να του λέει πως … «ο υπουργός θέλει να σας βοηθήσει και να μας πείτε που θέλετε να πάνε οι γιατροί». Η απάντηση που πήρε ήταν «καταλαβαίνετε που πήρατε; αν πρέπει να σας πούμε εμείς που θα πάνε οι γιατροί, τότε έχουμε όλοι μας πρόβλημα»[14]
Ο σουρεαλισμός του καλού ανθρωπιστικού κράτους συνεχίστηκε. Κάποιες φορές είχε και πλάκα αν και μαύρη. Όταν το νεοσύστατο υπουργείο της Χριστοδουλοπούλου έστειλε κρατικούς υπάλληλους στο Πεδίο ώστε να καταγράψουν την κατάσταση, κάποιος άφησε ένα σημειωματάριο στην τέντα της δομής υγείας. Βρήκα έναν σύντροφο νοσηλευτή να κουνάει το κεφάλι του. «Κοίτα ρε τι μου άφησαν τα άτομα εδώ πέρα, για να έχω να σημειώνω λέει. Έχουμε ξεφύγει». Το σημειωματάριο ήταν της Γ.Α.Δ.Α. με εξώφυλλο ΔΙΑδες, ΕΚΑΜιτες και άλλους μπάτσους. Δηλαδή με τους παραδοσιακούς ανθρωποφύλακες, βασανιστές και ενίοτε και εκτελεστές μεταναστών. Από όπου και να το έπιανες, τράβαγες τα μαλλιά σου.
Η τελική προσπάθεια προσέγγισης από το κράτος φανέρωσε και τα επόμενα σχέδια του. Το σχήμα θα μεταβάλλονταν στο «εντάξει εμείς τους φτιάχνουμε μια ωραία ανοικτή δομή, νταξ’ θα κλείνει και λίγο το βράδυ, αλλά εσείς μπορείτε να έρθετε να προσφέρετε αλληλεγγύη εκεί, να πείτε και σε εμάς πως το κάνετε.»
Αυτό ήταν, πάνω-κάτω το νόημα των λεγομένων του γ.γ. του υπουργείου Εσωτερικών, όταν εμφανίστηκε στην Τσαμαδού και μίλησε με μερικούς αλληλέγγυους-ες. Η απάντηση που πήρε ήταν το ξερό «θα το θέσουμε στη συνέλευση». Εκεί κάπου τελείωσε ο σουρεαλισμός και ξεκίνησε το έργο «οικειοθελής μεταφορά των προσφύγων στον Ελαιώνα». Αυτή είναι όμως μια ιστορία που δεν θα τη διηγηθώ εγώ. Την ξέρουν άλλες και άλλοι καλύτερα.
Σημαντικές ημερομηνίες για την πρωτοβουλία θα είναι η συνέντευξη τύπου που θα δοθεί την Τετάρτη 5 Αυγούστου στο πάρκο και η συνέλευση της Δευτέρας 11ης Αυγούστου που θα αποφασίσει την αναστολή της λειτουργίας της παρουσίας της πρωτοβουλίας στο Πεδίο του Αρεως την 17η Αυγούστου.
Τελευταία ανακοίνωση της Αυτό-οργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεως
19 Αυγούστου 2015
Η Αυτοοργανωμένη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεως, όπως είχε αποφασίσει σε συνέλευσή της την Τρίτη 11 Αυγούστου 2015, ανέστειλε τη Δευτέρα 17 Αυγούστου τις δράσεις των ομάδων της στον αυτοσχέδιο καταυλισμό του Πεδίου του Άρεως.
Ως συνέλευση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες βρεθήκαμε από τις πρώτες κιόλας μέρες στο Πεδίον του Άρεως. Στο πρόσωπο των προσφύγων του Πεδίου βρήκαμε εκείνους που χτυπιούνται από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τους εμφυλίους που τον ακολούθησαν, εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από θεοκρατίες τύπου «Ισλαμικό Κράτος», από τη φτώχεια και την πείνα. Είναι εκείνοι που όταν φτάνουν στα σύνορα της Ευρώπης αντιμετωπίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της FRONTEX και των εθνικών συνοροφυλακών, τους φράχτες από τον Έβρο ώς το Καλέ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, που ολοένα και αυξάνονται, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι εκατοντάδες πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες που βρήκαν, σχεδόν για ένα μήνα, καταφύγιο στο Πεδίον του Άρεως δεν είχαν σκοπό να παραμείνουν εκεί, αλλά κύρια και πρωταρχική τους ανάγκη ήταν να φτάσουν στον προορισμό τους, όποιος κι αν είναι αυτός. Βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης, κάτω από άθλιες συνθήκες και χωρίς υποδομές, χωρίς τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς τους ελάχιστους όρους υγιεινής, σε ένα μέρος στο οποίο εξωθούνται μεθοδευμένα από το ελληνικό κράτος και άλλοι «ανεπιθύμητοι», όπως τοξικοεξαρτημένοι και άστεγοι.
Σε αυτά τα ζητήματα επιβίωσης όσο και στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας κληθήκαμε ως κοινωνικά ενεργά όντα να δώσουμε άμεσα τη συλλογική μας απάντηση. Βρεθήκαμε εκεί κατανοώντας η καθεμιά και ο καθένας από εμάς πως στη θέση οποιουδήποτε πρόσφυγα και μετανάστη θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς – όχι διότι είμαστε κάποιο είδος ειδικών ή επαγγελματιών της αλληλεγγύης, ούτε επειδή χτίζουμε πολιτικές καριέρες φωτογραφιζόμενοι αριστερά και δεξιά. Ό,τι κατορθώσαμε ήταν αποτέλεσμα της κινητοποίησης εκατοντάδων αλληλέγγυων που συνεργάστηκαν στη βάση της έμπρακτης αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, μακριά από τη λογική της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού, καθώς και της αντιμετώπισης των προσφύγων ως προβλήματος προς διαχείριση.
Από την πρώτη συνέλευση της Αυτοοργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, από την οποία προέκυψαν ομάδες εργασίας για την κάλυψη των διαφορετικών αναγκών των προσφύγων και τις καθημερινές δράσεις αλληλεγγύης στο Πεδίον του Άρεως, εκατοντάδες άνθρωποι με σακούλες στο χέρι έφταναν συνεχώς μέχρι την οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (χώρο συντονισμού και οργάνωσης της Πρωτοβουλίας), για να συνδράμουν το εγχείρημα. Δεκάδες προσπάθειες συντονισμού σε όλη την Ελλάδα από συλλογικότητες, στέκια και καταλήψεις, αλλά και μεμονωμένος κόσμος που πλαισίωσε την προσπάθεια, έστελναν είδη πρώτης ανάγκης, παιχνίδια, ρούχα, χρήματα και ό,τι άλλο διέθεταν, ακόμα και από το υστέρημά τους.
Οι ομάδες εργασίας που δημιουργήθηκαν ήταν οι εξής:
1) Ομάδα Σίτισης. Αποτελούνταν από περίπου 15 άτομα σε κυλιόμενη βάση και προετοίμαζε 3 γεύματα ημερησίως για 400-600 άτομα, σε συνεργασία με την Ομάδα Υγείας η οποία έδινε διαιτολογικές οδηγίες με βάση το επιδημιολογικό προφίλ του πληθυσμού του Πεδίου του Άρεως. Παράλληλα, συνέδραμαν στη σίτιση πολλές συλλογικές και αλληλέγγυες κουζίνες.
2) Ομάδα Διανομής. Συσκεύαζε και διένεμε καθημερινά τα γεύματα, φρόντιζε για την επάρκεια νερού και ειδών υγιεινής, ενημέρωνε για τις νέες αφίξεις στο Πεδίον του Άρεως και φρόντιζε για τη στέγασή τους σε σκηνές. Σε κάθε εργασία της ομάδας συμμετείχαν σε μόνιμη βάση 10 με 20 άτομα.
3) Ομάδα Αποθήκης. Ανέλαβε τη συλλογή και ταξινόμηση όλων των ειδών διατροφής, υγιεινής και των αναλωσίμων που έφταναν διαρκώς στην Τσαμαδού. Στην ομάδα συμμετείχαν καθημερινά 4 με 6 άτομα.
4) Ομάδα Υγείας. Ξεκίνησε, έπειτα από κάλεσμα της Αυτοοργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, από αυτοοργανωμένη δομή υγείας και πλαισιώθηκε αμέσως από αλληλέγγυους/-ες, επαγγελματίες υγείας και μη. Λειτουργούσε καθημερινά στο Πεδίον του Άρεως σε δύο βάρδιες, αποτελούμενες από 5 έως 7 άτομα ανά βάρδια, αναπόσπαστο μέρος των οποίων ήταν οι αφγανοί διερμηνείς. Αντιμετώπιζε τουλάχιστον 70 περιστατικά ημερησίως και διαχειριζόταν το φαρμακείο που βρισκόταν στην Τσαμαδού.
5) Ομάδα Ρουχισμού. Ανέλαβε τη συλλογή και ταξινόμηση των ρούχων που έφταναν διαρκώς στην Τσαμαδού. Στην ομάδα συμμετείχαν καθημερινά 5 έως 10 άτομα.
6) Ομάδα Καθαρισμού. Αποτελούνταν από 10 έως 20 άτομα και λειτουργούσε σε δύο βάρδιες καθημερινά, αναλαμβάνοντας τον καθαρισμό του χώρου, σε συνεργασία με τους πρόσφυγες που διέμεναν σ’ αυτόν. Τα μέλη της αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την έλλειψη οποιασδήποτε υποδομής υγιεινής, έστησαν ντους, επισκεύασαν τις δύο μοναδικές βρύσες στο χώρο και πραγματοποίησαν απολυμάνσεις.
7) Ομάδα Αντιπληροφόρησης. Ανέλαβε την αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση σχετικά με τις δράσεις της Αυτοοργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης και τη δημοσιοποίηση των καθημερινών αναγκών των προσφύγων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επί πλέον, οργάνωσε τη συνέντευξη Τύπου στις 5 Αυγούστου, οπότε υπήρξε η πρώτη αποτύπωση της κατάστασης στο Πεδίον του Άρεως και διατυπώθηκαν οι θέσεις της Πρωτοβουλίας. Στην ομάδα συμμετείχαν 7 άτομα.
8) Ομάδα Παιδικής Δημιουργικής Απασχόλησης. Ανέλαβε τη διανομή των παιχνιδιών και της γραφικής ύλης που συγκεντρώνονταν στην Τσαμαδού, παράλληλα με τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών στο Πεδίον του Άρεως. Καθάριζε την παιδική χαρά δίπλα από τον αυτοσχέδιο καταυλισμό, όπου 4 έως 6 φορές την εβδομάδα οργάνωνε παιχνίδια και δραστηριότητες για τα παιδιά των προσφύγων, πολλές φορές με τη συνεισφορά αλληλέγγυων ομάδων δημιουργικής απασχόλησης. Αποτελούνταν από 5 έως 8 άτομα ανά βάρδια.
Πολύτιμη ήταν η συνεισφορά των αφγανών διερμηνέων, χωρίς τη βοήθεια των οποίων δεν θα ήταν δυνατό το έργο των ομάδων που δρούσαν στο Πεδίον του Άρεως.
Όλες οι ομάδες συντονίζονταν μέσω των συχνών συνελεύσεων στο κηπάκι της Τσαμαδού και είχαν οριζόντια και αντιιεραρχική δομή. Η πολιτική αρχή της ισοτιμίας στη λήψη και εκτέλεση των αποφάσεων καθόρισε και τις σχέσεις των ομάδων μεταξύ τους, ενώ έγινε σαφές από την αρχή και –κυρίως– έμπρακτα ότι ο ρόλος όλων των ομάδων ήταν εξίσου κομβικός για την επίτευξη των στόχων της συνέλευσης. Οι ομάδες αποτέλεσαν μια σφιχτή και συνεκτική αλυσίδα, αλληλεπιδρώντας διαρκώς μεταξύ τους και συνεργαζόμενες στενά καθημερινά. Η αλληλεγγύη ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της Πρωτοβουλίας στο Πεδίον του Άρεως δεδομένη τόσο προς τους πρόσφυγες όσο και μεταξύ των ανθρώπων που πλαισίωσαν τις ομάδες. Το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης ενσαρκώθηκε στην Τσαμαδού και στο Πεδίον και αποτέλεσε τον οδηγό για το πώς ομάδες ατόμων που συναντώνται ίσως για πρώτη φορά μπορούν να δώσουν λύσεις σε κρίσιμα ζητήματα επιβίωσης.
Γνωρίζουμε πως οι πολιτικές κρατών και θεσμών είναι αυτές που προκαλούν τις μεταναστευτικές ροές και εξωθούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στην προσφυγιά. Σε καμία περίπτωση το κίνημα αλληλεγγύης δεν σκοπεύει να υποκαταστήσει (ή να συνεργαστεί με) το κράτος και τις δομές του. Απαιτούμε, ωστόσο, να εφαρμοστούν στο σύνολό τους οι διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως έχουν συναποφασιστεί και συνυπογραφεί από τα ίδια τα κράτη. Απαιτούμε να έχουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια δικαιώματα και ελευθερίες, χωρίς πολιτικές εξαίρεσης, εντός ή εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων.
Η αντιμετώπιση της κυβέρνησης απέναντι στον αυτοσχέδιο καταυλισμό στο Πεδίον του Άρεως ήταν εγκληματική και εξακολουθεί να παραμένει τέτοια σε όλες τις πύλες εισόδου και εξόδου προσφύγων. Το σύνολο των κρατικών και αυτοδιοικητικών θεσμών καθώς και οι –συναφών αρμοδιοτήτων– ΜΚΟ απουσίασαν εκκωφαντικά από το Πεδίον του Άρεως ή περιορίστηκαν σε επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού ελάχιστης πρακτικής χρησιμότητας για τους πρόσφυγες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι εν λόγω οργανώσεις και κρατικές δομές εμφανίστηκαν για μικρό χρονικό διάστημα στο Πεδίον, παρέχοντας λιγοστά και ενίοτε ακατάλληλα τρόφιμα και πενιχρές υπηρεσίες υγείας. Πάντα, όμως, συνοδεύονταν από κάμερες και φωτογράφους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η διανομή ενός και μόνου γεύματος από τον Δήμο Αθηναίων (και, μάλιστα, διατροφικά ακατάλληλου), η απουσία επαρκών αποχωρητηρίων για την κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού και ο ελλιπέστατος καθαρισμός τους από την Περιφέρεια Αττικής, όπως και η αποσπασματική παρουσία του ΚΕΕΛΠΝΟ, ενίοτε μάλιστα χωρίς γιατρούς και φάρμακα. Τα ΜΜΕ, συνεπή στο ρόλο τους, προέβαλλαν ψευδώς την παρουσία των θεσμών αυτών στο Πεδίον, στοχεύοντας στη μόνιμη παραπληροφόρηση των πολιτών, συνοδεύοντάς τη με ρατσιστικές κραυγές και προσπάθειες τρομοκράτησης της κοινωνίας, ώστε να συντηρηθεί το εχθρικό κλίμα απέναντι στους πρόσφυγες.
Το τελευταίο διάστημα έγιναν από κρατικούς λειτουργούς απόπειρες προσέγγισης προς την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, με σκοπό τη δήθεν συνεργασία και μεταφορά τεχνογνωσίας προς αυτούς. Οι απόπειρες αυτές αποκάλυψαν την πρόθεση της κυβέρνησης για συνέχιση της κατάστασης στο Πεδίον του Άρεως και κατέδειξαν ανάγλυφα το εγκληματικό πολιτικό της παιχνίδι. Σε καμία περίπτωση η αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη δεν συνεργάζεται με το κράτος ούτε δέχεται να παίζονται πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη της. Έχοντας αυτά υπ’ όψιν, η συνέλευση της Πρωτοβουλίας της Τρίτης 11 Αυγούστου αποφάσισε να ανακοινώσει την αναστολή λειτουργίας των δομών της στο Πεδίον του Άρεως τη Δευτέρα 17 Αυγούστου.
Θεωρούμε ότι η ανακοίνωσή μας άσκησε πίεση προς τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος απρόθυμα αναγκάστηκε να επισπεύσει τις διαδικασίες για να παράσχει «κάποια λύση» πριν από τη Δευτέρα 17 Αυγούστου. Η λύση που δόθηκε, ο Ελαιώνας, για την οποία οι πρόσφυγες ενημερώθηκαν από την κυβέρνηση μόλις 2 ώρες πριν από τη μεταφορά τους, μένει να αποτιμηθεί πολιτικά και ανθρωπιστικά. Στην περίπτωση της μεταφοράς των προσφύγων από το Πεδίον του Άρεως στον Ελαιώνα αποφασίσαμε να μην παρέμβουμε, καθώς προτεραιότητά μας αποτελούν πάντα οι επιθυμίες και οι ανάγκες των προσφύγων, όπως αυτές εκφράζονται ελεύθερα από τους ίδιους. Τελικά, στον Ελαιώνα μεταφέρθηκαν 171 από τους 450 (και πάνω) πρόσφυγες που βρίσκονταν την Κυριακή το πρωί στο Πεδίον του Άρεως.
Παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις στον Ελαιώνα και είμαστε έτοιμοι να παρέμβουμε όποτε και όπως χρειαστεί. Παράλληλα, ως Αυτοοργανωμένη Πρωτοβουλία συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις δράσεις των αλληλέγγυων στις πύλες εισόδου και εξόδου των προσφύγων, όπου το κράτος επεμβαίνει κατά κύριο λόγο κατασταλτικά και φυσικά όχι με κατεύθυνση την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Το υλικό της αλληλεγγύης που συγκεντρώθηκε στην οδό Τσαμαδού το αποστέλλουμε στην Κω, στη Λέρο, στη Λέσβο, στη Σάμο, στην Ειδομένη και αλλού. Παράλληλα, είμαστε σε διαρκή εγρήγορση, πάντα εδώ για να παρέμβουμε.
Εφόσον αυτό που επιφυλάσσουν τα κράτη στους πρόσφυγες που ξεφεύγουν από τον πόλεμο και την οικονομική εξαθλίωση στη χώρα τους είναι ο πνιγμός στα νερά της Μεσογείου και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εμείς στεκόμαστε απερίφραστα δίπλα τους με όπλο μας την άμεση δράση, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Παραμένουμε ως άτομα και ως Πρωτοβουλία σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουμε έμπρακτα το ρατσισμό –θεσμικό και μη– και τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Αυτοοργανωμένη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεως
Αλυσίδα στη Τσαμαδού. Αύγουστος 2015
Επίλογος
Το να σώσεις αυτό που μπορεί να σωθεί, έτσι ώστε ν΄ανοίξει κάποιο είδος μέλλοντος – να ποιο είναι το κύριο κίνητρο, το πάθος και η θυσία που χρειάζονται. Το μόνο που απαιτεί από μας είναι να σκεφτούμε, κ΄ύστερα να αποφασίσουμε ξεκάθαρα, αν η μοίρα της ανθρωπότητας πρέπει να γίνει ακόμα πιο άθλια προκειμένου να επιτευχθούν απώτεροι και θολοί στόχοι[…]
Αλμπέρ Καμύ – Ούτε δήμιοι ούτε θύματα
Ένας άγνωστος εξηντάρης έρχεται μαζί με τη γυναίκα του κρατώντας σακούλες γεμάτες προμήθειες. Μας ρωτάει αν είμαστε του δήμου ή από κόμματα. Αφού του λέμε πως είμαστε αναρχικοί, αριστεροί και της γειτονιάς, τότε τις αφήνει κάτω και μας χαιρετά. Τα παιδιά από το καφενείο της πλατείας μου λένε πως συνέχεια βλέπουν κόσμο να ψάχνεται και να κοιτά να βρει την Τσαμαδού, με σακούλες στα χέρια. Δεν έχουν ξαναέρθει ποτέ στα Εξάρχεια. Έρχονται κάθε μέρα και άλλοι. Στον πάνω όροφο έχουν πνιγεί στα ρούχα και τον ιδρώτα, αλλά τελείωσαν το ξεδιάλεγμα των παιδικών παπουτσιών. Κάτω στο υπόγειο της αποθήκης η συντρόφισσα με το πρόβλημα υγείας, μούσκεμα στον ιδρώτα, είναι και σήμερα εκεί για ώρες και κανονίζει που αποθηκεύεται το κάθε τι. Λίγο πιο κει ετοιμάζουν συσκευασίες. Πιο μέσα ο μάγειρας μας από τη Σενεγάλη κόβει σαλάτες. Έξω είναι το βανάκι παρκαρισμένο και ένας σύντροφος από το Ιράν αστειεύεται με μένα από τα Τρίκαλα. Απέναντι κάποιοι έχουν φέρει και το παιδί τους και όλοι μαζί ξεχωρίζουν παιδικά παιχνίδια. Άλλος μιλάει στο κινητό, εκείνη την ώρα φτάνει δεύτερο όχημα από τους εργαζόμενους του δήμου Ζωγράφου. Πιο πριν ήρθαν οι προμήθειες από Κένταυρο, αύριο έρχονται από το Περιστέρι. Κάπου παράταιρα κάποια συντρόφισσα προσπαθεί να αναρτήσει στο τουίτερ της ανάγκες της ημέρας. Κάπου σε ένα σπίτι σε μια άλλη πόλη, κάποιος αναρτά τις ανάγκες και σε μια άλλη πόλη ετοιμάζονται να στείλουν πράγματα στη Τσαμαδού. Στο facebook μου έστειλε μήνυμα μια γιατρός που έχει πάει σε αποστολές στο Σουδάν και μου λέει πως τα τραύματα από το να λες «όχι» σε πεινασμένους που ζητάνε και άλλο, επειδή πρέπει να φάνε όλοι, είναι φυσιολογικά. Κάπου στη Σουηδία συντρόφισσες και σύντροφοι συζητάνε πως μπορούν να βοηθήσουν και στην Ισπανία ετοιμάζονται να στείλουν και αυτοί πράγματα. Ένα σύντροφος στο τηλέφωνο μιλάει με τη μάνα του στην Συκαμνιά στη Λέσβο και του λέει πως έρχονται συνέχεια άνθρωποι και συμφωνούν να διαθέσουν το σπίτι στο χωριό για τον χειμώνα αν χρειαστεί. Στην Ειδομένη ζητάνε πράγματα γιατί μαζεύονται πολλοί πλέον, στη Μυτιλήνη απαγάγουν μια συντρόφισσα, για ανάκριση και εκφοβισμό, που γύρναγε ντοκιμαντέρ για τους μετανάστες, μάλλον FRONTEX-αδες σκεφτόμαστε. Ο δάσκαλος είναι και αυτός μούσκεμα στον ιδρώτα και λέει να ετοιμαζόμαστε για διανομή. Άλλος παραγγέλνει καφέ και νερό για να ξεκλέψει ένα τέταρτο ηρεμίας, άλλος μιλάει με δύο τουρίστες που έμαθαν και άφησαν τις διακοπές τους και ήρθαν να βοηθήσουν. Μια γιατρός φέρνει το οξύμετρο που αναρτήσαμε στο τουίτερ και λέει πως δεν το χρειάζεται. Στο πάρκο μια μάνα προσπαθεί να πλύνει ένα δυο ρούχα ενώ την ίδια ώρα οι διερμηνείς διαφωνούν μεταξύ τους, ποιος ξέρει για πιο διαδικαστικό ζήτημα. Λίγο πιο εκεί, τρεις φίλοι πλατειακοί προσέχουν την άκρη του καταυλισμού γιατί το πρωί έσκασαν σισέμποροι μπροστά που έπαιζαν τα παιδιά. Ο φίλος μου από το Αφγανιστάν μας λέει πως χθες ίσα που πρόλαβε έναν τύπο που είχε πάρει από το πουθενά στο χέρι ένα μωρό και σχεδόν είχε φτάσει στην Αλεξάνδρας με αυτό. Μας κόβει κρύος ιδρώτας και αυτός χαμογελά και μας λέει πως τον πρόλαβε, του πήρε το μωρό και το γύρισε πίσω στους γονείς του. Έρχονται από το Γκίζη και ρωτάνε τι θέλουμε για σήμερα, ενώ ένας σύντροφος προσφέρεται να κάτσει βραδινή βάρδια για περιφρούρηση και ας έχει νεογέννητο στο σπίτι. Όλες και όλοι, και αυτοί που ήταν εκεί, και αυτοί που ήταν σπίτια τους και απλά έκαναν ένα κλικ παραπάνω ή έγραψαν δυο γραμμές συγκινημένες-οι, ή έστειλαν είκοσι ευρώ και μια σακούλα ψώνια, και εκείνοι που έκαναν κριτική αλλά κουβάλησαν, και όσοι ήταν μακριά και πήραν τηλέφωνο, και όσοι ήταν μακροχρόνια άνεργοι και όσοι δούλευαν μετά ή έρχονταν από τη δουλειά, και όσες δεν είχαν πρόβλημα με τις Μ.Κ.Ο. και διαφωνούσαμε συνέχεια αλλά ήταν εκεί στις αλυσίδες του φορτώματος, και όσοι πικράθηκαν που η συνέλευση αποφάσισε άλλα, όλες, όλοι, η τάξης μας, η κοινωνία. Η κοινωνία απέναντι στο κράτος.
Η Αυτό-οργανωμένη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, σε ανθρώπινο, διαπροσωπικό επίπεδο, δεν είναι ένα παιδικό παραμύθι με ξεκάθαρους καλούς και ξεκάθαρους κακούς. Συνέβη, και επειδή συνέβη είχε απ΄όλα. Τα καλύτερα και τα άσχημα. Τις καλές και τις κακές στιγμές.
Από το Πεδίο του Άρεως περάσαμε στη Λέσβο, στην Ειδομένη, στη Κω και αλλού. Και τα ονόματα άρχισαν να θυμίζουν σενάριο. Η «Έξοδος της Ειδομένης», η «Πέτρινη Αποθήκη», τα «φίδια στον καταυλισμό της Ριτσώνας» και «οι αποκλεισμένοι στο Κουτσόχερο». τα «βασανιστήρια αλληλέγγυων στο Κιλκίς», οι «προσαγωγές στη Μυτιλήνη», οι «καθιστικές διαμαρτυρίες στον Πειραιά», η «βουτιά μπροστά στα πλοία». Και έγιναν χιλιάδες άνθρωποι μάρτυρες της βαρβαρότητας της βιομηχανίας των κλειστών συνόρων. Όλη η χώρα έγινε ένα Πεδίο του Άρεως. Οι μετανάστες κάπου μακριά να μη φαίνονται, ώσπου να τους μαντρώσει η κρατική φιλανθρωπία. Αυτή είναι η δικιά μας ιστορία που δεν τελείωσε. Γράφεται ακόμα. Τίποτα δεν τελείωσε λοιπόν, και όλα συνεχίζονται. Οι Βαβέλ των πικρών νοημάτων μεταξύ αγνώστων, ο στίβος μάχης της κίνησης της ανθρωπότητας, με ένα μωρό να το κρατάς ψηλά για να περάσεις το ποτάμι. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται. Η ανθρωπότητα θα συνεχίσει το ταξίδι της προς την ελευθερία και η διεθνιστική αλληλεγγύη θα είναι το όπλο της. Με όσους-ες βρεθήκαμε στο Πεδίο του Άρεως θα ξαναβρεθούμε σε άλλους αγώνες. Εις το επανιδείν λοιπόν συντρόφισσες και σύντροφοι! υγεία και αναρχία !
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Θα περάσουν!
risinggalaxy – Ιούλιος 2016
Σημειώσεις:
[1] Για το τι είναι, από που προέρχεται και τι στοχεύει η «κατάσταση εξαίρεσης» στα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη, βλέπε: Barricada Antifa – Κατάσταση Εξαίρεσης, Από τις αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκδόσεις Barricada Antifa
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifalive.gr/2014/05/antifa-barricada.html , τελευταία προσπέλαση: 20-07-16.
[2]«Το άλσος του Πεδίου του Άρεως σχεδιάστηκε το 1934 με σκοπό να τιμηθούν οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821, γι΄ αυτό και είναι διακοσμημένο με τις μαρμάρινες προτομές των 21 ηρώων κατά μήκος της λεγόμενης οδού Αγωνιστών του 21.
Το άλσος αυτό έχει έκταση 277 στρεμμάτων (27,7 εκταρίων) μαζί με το λόφο Φινόπουλου. Βρίσκεται ΒΑ. της πλατείας Ομόνοιας από την οποία και απέχει 1 χλμ. Ολόκληρος ο χώρος του άλσους ανήκει στο Δημόσιο. Περικλείεται σήμερα, από Δ. προς Α. και Ν., από τις οδούς Μαυρομματαίων, Ευελπίδων, Πριγκηποννήσων και από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στην είσοδο του άλσους, στη συμβολή, βρίσκεται ο έφιππος ανδριάντας του στρατηλάτη Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’. Στην πλευρά επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας υπάρχει το μνημείο των πεσόντων Άγγλων, Αυστραλών και Νεοζηλανδών με το άγαλμα της Αθηνάς πάνω σε ψηλό βάθρο. Επίσης εντός του άλσους βρίσκονται και άλλα μνημεία όπως του Ιερού λόχου και άλλων επιφανών.
Το 1927 ο χώρος αυτός, που από την εποχή του Όθωνα ήταν ο κύριος τόπος αναψυχής των Αθηναίων, παραχωρήθηκε στην ιδρυθείσα τότε “Επιτροπή Δημοσίων Κήπων και Δενδροστοιχιών Αθηνών” με σκοπό τη μεταβολή του σε άλσος, όπως ο τότε Εθνικός κήπος.»
Πηγή: Wikipedia , http://el.wikipedia.org/wiki/Πεδίον_του_Άρεως , τελευταία προσπέλαση 20/07/16.
[3] «Δημοσιογράφο της Εφημερίδας των Συντακτών προσήγαγαν άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. την ώρα που έκανε ρεπορτάζ στο Πεδίο του Άρεως για τους πρόσφυγες που έχουν βρει καταφύγιο στο πάρκο.
Οι αστυνομικοί συνέλαβαν δύο μετανάστες (δύο άνδρες, ο ένας ανήλικος) τους οποίους κατηγόρησαν για ρευματοκλοπή -επειδή φόρτιζαν τα κινητά τους από καφάο-, ενώ προσήγαγαν και τη δημοσιογράφο της εφημερίδας, Αφροδίτη Τζιαντζή, επειδή έβγαζε φωτογραφίες, δηλαδή έκανε ρεπορτάζ.
Οι δύο συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στο Α.Τ. Κυψέλης, όπως και η δημοσιογράφος της «Εφ. Συν.», η οποία αφέθηκε ελεύθερη μετά από αρκετή ώρα.
Σημειωτέον ότι στο Πεδίο του Άρεως έχουν βρει τις τελευταίες ημέρες καταφύγιο περίπου 300 πρόσφυγες, ανάμεσά, τους οικογένειες και μικρά παιδιά.»
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, ηλεκτρονική έκδοση: Προσαγωγή δημοσιογράφου της ΕΦΣΥΝ στο Πεδίο του Άρεως http://www.efsyn.gr/arthro/prosagogi-dimosiografoy-tis-efsyn-sto-pedio-toy-areos , τελευταία προσπέλαση: 20/07/16.
[4] «Πόλεμος» χαρακωμάτων ξέσπασε μεταξύ του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση και της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν στο Σύνταγμα το βράδυ της Τετάρτης.
«Μετά τον ανασχηματισμό θα ξεκαθαρίσει εάν κάποιοι καλύπτουν αυτούς που πετούν μολότοφ και χρησιμοποιούν πιστόλια φωτοβολίδων» τόνισε μιλώντας απόψε το βράδυ στην ΕΡΤ ο κ. Πανούσης αφήνοντας σαφή υπονοούμενα πως η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει τους αντιεξουσιαστές ενώ όξυνε ακόμα περισσότερο το κλίμα σημειώνοντας πως «θα τιμωρηθούν γιατί προφανώς προέρχονται από την ίδια μήτρα»!
Υπενθυμίζεται πως η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ με σημερινή ανακοίνωσή της ζητάει την απομάκρυνση του υπουργού, κ. Πανούση, κάνοντας λόγο για όργιο καταστολής και δόγμα «Νόμος και Τάξης της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά», σημειώνοντας πως δεν θα επιτρέψει την επιστροφή του συγκεκριμένου δόγματος.»
Βλέπε ενδεικτικά, Πόλεμος χαρακωμάτων μεταξύ Πανούση – Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/1881806/polemos-charakomaton-metaxi-panousi-neoleas-siriza-gia-ta-episodia , τελευταία προσπέλαση 20/07/16.
[5] “In the month of July, the number of migrants detected at EU’s borders more than tripled to 107 500 compared to the same month of last year, surpassing the 100 000 mark in a single month for the first time since Frontex began keeping records in 2008.”
Πηγή: FRONTEX, επίσημη ιστοσελίδα :
http://frontex.europa.eu/news/number-of-migrants-in-one-month-above-100-000-for-first-time-I9MlIo , τελευταία προσπέλαση: 20/07/16.
[6] Bλέπε ενδεικτικά, “Greek addicts turn to deadly shisha drug as economic crisis deepens”
http://www.theguardian.com/world/2013/may/16/greek-addicts-sisha-drug-crisis
Τελευταία προσπέλαση 21/07/16
[7] Βλέπε ενδεικτικά: «Συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεος» http://tvxs.gr/news/ellada/sygkentrosi-eidon-protis-anagkis-gia-toys-prosfyges-sto-pedion-toy-areos , τελευταία προσπέλαση 21/07/16.
και, «Πεδίο εξαθλίωσης και ανθρωπιάς:ρεπορτάζ Left.gr» http://left.gr/news/pedion-exathliosis-kai-anthropias-reportaz-leftgr , τελευταία προσπέλαση 21/07/16.
[8] Παρασκευή, 24 Ιουλίου, 2015. [Τελευταία ενημέρωση: 22:42] Σύσκεψη αναμένεται να συγκαλέσει την Τετάρτη το πρωί η Περιφέρεια Αττικής με τα συναρμόδια υπουργεία, τον Δήμο Αθηναίων και τις ΜΚΟ οι οποίες προστρέχουν στους πρόσφυγες που έχουν καταλύσει στο Πεδίον του Άρεως, προκειμένου να ληφθεί απόφαση για τον χώρο και το κτίριο εντός των ορίων της Περιφέρειας, όπου θα δημιουργηθεί Κέντρο Υποδοχής για τους πρόσφυγες που φθάνουν μαζικά από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Η λήψη απόφασης, όπως σημειώνουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τόσο ο πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου Νικήτας Κανάκης, όσο και ο Ανδρέας Θεολόγου, εκπρόσωπος της αρμόδιας αντιπεριφερειάρχου Κεντρικού Τομέα Ερμίνας Κυπριανίδου, επείγει τόσο για την προστασία των προσφύγων, όσο και για λόγους υγιεινής. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κανάκης, «είναι δουλειά μας να διασφαλίσουμε ότι στο Κέντρο της Αθήνας δεν θα έχουμε μια ανθρωπιστική κρίση μέσα στην ανθρωπιστική κρίση. Είναι άδικο τόσο γι αυτούς, όσο και για εμάς, να δημιουργηθεί ένας άτυπος προσφυγικός καταυλισμός στο Κέντρο της Αθήνας».
Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, http://www.amna.gr/article/84119/Suskepsi-stin-Perifereia-Attikis-gia-na-oristhpei-choros-dimiourgias-Kentrou-Ypodochis-Prosfugon , τελευταία προσπέλαση 22/07/16.
[9] Βασίζομαι σε μαρτυρία τουλάχιστον ενός συντρόφου όπως θυμάται και αυτός τα γεγονότα και, στις συζητήσεις που είχαμε στη πρωτοβουλία μεταξύ μας όλες και όλοι εκείνες τις ημέρες, όσο και τις επόμενες, για την έλλειψη γιατρών.
[10] Βλέπε ενδεικτικά, την πρώτη ανταπόκριση στο κάλεσμα αλληλεγγύης, από την κατάληψη του Κένταυρου στη Νέα Φιλαδέλφια: http://kentauros.espivblogs.net/2015/07/24/δευτέρα-277-7-10μμ-συγκέντρωση-ειδών-πρώτη/ , τελευταία προσπέλαση 24/07/16.
[11] Βλέπε: Αναρχικοί ενάντια στο Τοίχος – Άμεση δράση και αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαϊκό αγώνα, Εκδόσεις των Συναδέλφων , σελ. 110-124 το κείμενο της Ίρις Αριέλι Συναισθηματικές πρώτες βοήθειες.
[12] Για την παραστρατιωτική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης FRONTEX, τους στόχους της και την βιομηχανία γύρω από τα κλειστά σύνορα βλέπε: Αποστόλης Φωτιάδης – Οι έμποροι των συνόρων, Εκδόσεις Ποταμός
[13] Πηγή: The Press Project Σύσκεψη για το Πεδίο του Άρεως http://www.thepressproject.gr/article/79726/Suskepsi-stin-Perifereia-gia-to-Pedio-tou-Areos , τελευταία προσπέλαση 24/07/16.
[14] Προσωπική μαρτυρία συντρόφου που είχε δώσει το τηλέφωνο του ως ένα από τα τρία τηλέφωνα επικοινωνίας της Πρωτοβουλίας.
[15] Πηγή: Τα Νέα, ηλεκτρονική έκδοση: Αθήνα: Νερό και φαγητό για τους πρόσφυγες στο Πεδίο του Αρεως http://www.tanea.gr/instanea/i-poli-mou/article/5261655/athhna-nero-kai-faghto-gia-toys-prosfyges-sto-pedion-toy-arews/ , τελευταία προσπέλαση 25/07/16.
Όπου χρησιμοποιούνται οι φωτογραφίες από άλλο μοίρασμα, της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης. Διακρίνονται μέλη και το βανάκι της πρωτοβουλίας. Αξιόπιστος ο Δήμος, αξιόπιστα και τα Νέα. Μόνο οι αλληλέγγυοι αποδείχτηκαν «μη πιστοποιημένοι», μετά από πολλούς μήνες. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
