Ο τίτλος του άλμπουμ είναι δηλωτικός. Το άλογο στο ανθρώπινο θυμικό είναι ένα ζώο ιδιαίτερο, ευαίσθητο, ένας από τους συμβολισμούς της ελευθερίας. Μέσα από την ανθρώπινη έκφραση που εικονογραφούν οι διάφορες τέχνες, το άλογο και η κοινή ζωή του με τον άνθρωπο-μα όχι μόνο αυτή-υμνήθηκε.
Η ίδια η Patti Smith στο εξώφυλλο του πρώτου της δίσκου, 1975 ήταν, μοιάζει εύθραυστη, έτοιμη να σπάσει σε χίλια κομμάτια ανά πάσα στιγμή, αλαφροϊσκιωτη σαν να πρόκειται να εξαϋλωθεί σε χρόνο dt.
To 1975, όταν κυκλοφόρησε το Horses, το prog-rock γέμιζε τα στάδια και τις τσεπούλες πολλών και έπνιγε τη νεανική κουλτούρα στη βαρεμάρα του. Η Patti κοιτάει το φακό στο εξώφυλλο του δίσκου με μια ηδυπάθεια που φτάνει στα όρια της απέχθειας. Ίσως τα παραπάνω να σκεφτόταν και η ίδια. Στο εναρκτήριο Gloria ( του Van Morrison) τραγουδά “jesus died for somebody’s sins, but not mine…”. H Patti αρνείται να δεχτεί τις αμαρτίες του rock n’ roll, και ήταν ήδη πολλές. Στους ίδιους δρόμους περπατούσαν αλλά με διαφορετική αφετηρία και όχι τα ίδια μέσα, τέσσερις τύποι που ηχογραφούσαν με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ramones και θα κυκλοφορούσαν το δικό τους ντεμπούτο λιγότερο από ένα χρόνο μετά την Patti. Κοιτούσαν το φακό με το ίδιο ύφος στο εξώφυλλο τους και σίγουρα ο κόσμος της αντικουλτούρας δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά από αυτά τα δύο άλμπουμ.
Το Horses , όμως, δεν ήταν μόνο punk, ίσως δεν ήταν και καθόλου. Η ποίηση της Smith και ο ριζοσπαστισμός της φωνής ( μιας φωνής μακρυά από τα γυναικεία πρότυπα) και της μπαλάντας της ήταν αυτό που τοποθέτησε το Horses στο διαβολικό ρυθμό της εποχής, στη φρενήρη πορεία του punk προς την ολοκληρωτική καταστροφή των συνηθισμένων-και ας μην την κατάφερε.Μιλώντας για τους στίχους της, την ποίηση της είναι η αλήθεια, είναι απόλυτα προσωπικοί μπλεγμένοι σε ένα άχρονο παρόν χιλιόμετρα μακρυά από τις εφηβικές ανησυχίες άλλων. Την ίδια ώρα, όμως, και σε πλήρη αντίφαση με κάποια από τα παραπάνω, βλέποντας τα live του γκρουπ την ίδια εποχή, παρατηρούμε μια σαφέστατη punk αντιπαράθεση επί σκηνής. Κοινός τόπος και με τους τέσσερις τύπους που λέγαμε προηγουμένως: πάθος, αμφισβήτηση, ριζοσπαστισμός.
Η ίδια η Smith ήταν και είναι ένας άνθρωπος σεμνός και ευτυχώς έστω και μέσα στο σιχαμένο κόσμο των corporate πολυεθνικών, αυτό της αναγνωρίστηκε. Όταν θεώρησε πως ήταν καιρός να αποσυρθεί γιατί ήθελε απλώς να είναι μάνα (με το σύντροφο της Fred Smith από τους θρύλους MC5) απλά το έκανε, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον πλαστό κόσμο της show business και μη δίνοντας την ενέργεια που απαιτεί το ευπώλητο μιας ροκ περσόνας.
Στη δισκογραφία της όμως-λέγε την και προσωπική κατάθεση-κάθε της βήμα ήταν και μια προσωπική έκθεση. Αυτό είναι και το Horses. Μια διαχρονική και προσωπική έκθεση της ίδιας με άξιους συνοδοιπόρους σε μια εποχή που ακόμα το αντίκτυπο τέτοιων δηλώσεων στην αντικουλτούρα ήταν μεγάλο.
Ίσως γιατί ήταν οι στίχοι της. Ίσως γιατί μέσα από αυτούς βλέπεις την αγωνία ενός νέου ανθρώπου-στη χοάνη του καπιταλισμού, μην το ξεχνάμε-ανέτοιμου να δεχτεί τα κοινωνικά και ψυχολογικά βάρη των προηγούμενων γενιών. Και δεν το θέλει κιόλας. Γι’ αυτό και σηκώνει ένα μεσαίο δάχτυλο σε όλα αυτά, απλά το κάνει με διαφορετικό τρόπο από τη συχνά brutal και αρκετά αντρική punk σημειολογία.
Ίσως ήταν τα τραγούδια. Punk κιθάρες σε μελωδικές μπαλάντες που οδηγούνται από ένα πιάνο. Προσωπικές εξομολογήσεις που ακουμπούν στο Σουρεαλισμό αλλά και στην ελεύθερη ρίμα του Ginsberg (οι ίδιοι δρόμοι της ίδιας πόλης που λέγαμε).
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, είναι όλα αυτά μαζί. Γι αυτό και γράφω τώρα για το Horses σαράντα χρόνια μετά.
ο κουλτουριάρης
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
