Σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο.
Τόσο, που όταν καταλήψεις, πανό και συνθήματα δείχνουν τα αιτήματα απεργών πείνας , οι ηλίθιοι κοιτούν τα ντουβάρια των κτιρίων.
Τα «ιερά» ντουβάρια της Βουλής, της Νομικής, της Πρυτανείας, των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, του Κόκκινου, των Δημαρχείων, που προσεβλήθησαν από την αγένεια αλληλέγγυων ανθρώπων σε απεργούς πείνας, που επί 33 μέρες παλεύουν ενάντια στο ίδιο τους το ένστικτο για αυτοσυντήρηση, για ένα σκοπό .
Για ένα σκοπό που δεν αφορά τόσο τους μέσα, όσο τους έξω.
Για την αξιοπρέπεια αυτής της κοινωνίας.
Για να μπορείς να καμώνεσαι εσύ εκεί έξω πως είσαι δημοκράτης.
Για να μπορείς να ξαναβάλεις στο στόμα σου τη φράση
«στη δημοκρατία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι»
ή «η δημοκρατία δεν εκδικείται»
ή «βασικό συστατικό του δυτικοευρωπαϊκού δικαιικού συστήματος είναι η αρχή αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Γιατί το ν’ ανέχεσαι τρομονόμους, κουκουλονόμους, τράπεζες DNA, εκδικητικές φυλακίσεις συγγενικών προσώπων και φυλακίσεις ανθρώπων με 98% αναπηρία, σου κλέβει το δικαίωμα να θεωρείς ότι έχεις μια κάποια αξιοπρέπεια, αν θεωρείς τον εαυτό σου ενεργό κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Γιατί η κοινωνία σου αντί να εξαλείψει τις βασικές αιτίες της παραβατικότητας, βρήκε την εύκολη λύση να σπείρει σε όλον τον ελλαδικό χώρο «αποθήκες ψυχών» για να κοιτάς εσύ τη ζωούλα σου. Και σου λέω «εύκολη» λύση, όχι «φθηνή», γιατί λεφτά για νέες φυλακές, φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατά πως φάνηκε, βρίσκει, αντί να βελτιώσει τις συνθήκες στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις.
Μήπως το πρόβλημα σου τελικά δεν αφορά επιφάνειες που απλά αλλάζουν προσωρινά μορφή χρήσης;
Μήπως τελικά δε σε νοιάζουν τόσο τα ντουβάρια και οι «εισβολές» σε αυτά, αλλά σε χαλάει που όλες αυτές οι κινήσεις αλληλεγγύης, ξανάφεραν αναγκαστικά μπροστά στα μάτια σου, τα θέματα που με τη σιωπηλή συναίνεση σου το κράτος φρόντιζε τόσο καιρό να κρύβει, μέσα σε κωδικοποιημένα άρθρα, νόμους, φυλακές;
Αυτοί μιλάνε για ντουβάρια, εμείς μιλάμε για ζωές.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
