Αναδημοσίευση απο το πρωτο τεύχος του περιοδικού Pleasure Fields.
Μέσα της δεκαετίας του ‘60. Η μεταπολεμική καπιταλιστική ευημερία, η επέκταση και η εδραίωση του φορντισμού στην παραγωγή και την κατανάλωση, η αποικιοποίηση της καθημερινής ζωής από το εμπόρευμα και η γέννηση της μαζικής pop βιομηχανίας της κουλτούρας βρίσκονται στο απόγειο τους. Την ίδια στιγμή όμως, μιας και “έτσι πάει” θα αρχίσουν να διαρθρώνονται και να αρθρώνονται οι αντιστάσεις σε αυτή την ιστορική συνθήκη. Εκεί, τότε, στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ‘60, στη Βρετανία, το νησί που πραγματοποιούσε την πιο οργανωμένη και συστηματική μορφοποίηση της μαζικής ποπ κουλτούρας1, θα υπάρξει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κινήσεις στο πολιτισμικό επίπεδο η οποία ανάμεσα στα πολλά θα καταφέρει να τροφοδοτήσει λίγα χρόνια αργότερα με μια νέα πολιτισμική ερμηνεία τους αγώνες των εκμεταλλευομένων.
Ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε κάπως τα πράγματα από ένα σημείο. Ένα σημείο το οποίο δεν είναι άλλο από την Καταστασιακή Διεθνή. Το αγγλικό τμήμα της Καταστασιακής Διεθνούς υπήρξε εξαιρετικά βραχύβιο μιας και μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο από την ίδρυση του το 1966, θα διαγραφεί σύσσωμο τον Δεκέμβρη του 1967. Η παρουσία βρετανών στην Καταστασιακή Διεθνή δεν ήταν καινούρια. Από τις απαρχές τις σχεδόν δύο επιφανείς φιγούρες, ο Ραλφ Ράμνει και ο Αλεξάντερ Τρόκι θα ενταχθούν στις γραμμές της. Ωστόσο, και οι δύο τους παρέμειναν κατα βάσην καλλιτέχνες και δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσουν τα νέα μονοπότια που τράβηξε η περιπέτεια της ΚΔ, από το 1962 και μετά. Προφανώς, δεν είναι του παρόντος να γίνει μια εκτεταμένη αναφορά στην σημασία και το έργο της ΚΔ εδώ. Ωστόσο, ας (ξανα)πούμε ότι δεν πρέπει να υπήρξε πιο καταλυτική και ουσιαστική κριτική στον μεταπολεμικό καπιταλισμό, ταυτόχρονα όμως έδειξε και τα φυσικά της όρια που έχει μια τέτοια κριτική, μιας και η βασική αδυναμία της ΚΔ δεν ήταν άλλη από την άρνηση της να ξεπεράσει την πολιτική μορφή της πρωτοπορίας.
Το αγγλικό τμήμα της ΚΔ, δημοσίευσε δύο κείμενα, στο ένα από αυτά διαπιστώνει μια αντίφαση με εξαιρετική οξυδέρκεια και την ίδια στιγμή προαναγγέλει το πρόγραμμα του: σε χώρες όπως η Γαλλία που δεν έχουνε ακόμα εξελιχθεί αρκετά, “υπάρχει η πιο ανεπτυγμένη κριτική της σύγχρονης ζωής”, ενώ την ίδια στιγμή στην Αγγλία, “την πρωτεύουσα του θεαματικού κόσμου” υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη για μια καταστασιακή κριτική2. Ωστόσο, σύντομα, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν μιας και υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις τόσο στις προθέσεις των δύο μερών, όσο και σε ένα πολύ πιο ριζικό θέμα. Η ΚΔ αντλούσε και ανήγαγε την καταγωγή της στις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες που εμφανίστηκαν κατα τη διάρκεια και μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Νταντά βασικά και τον Σουρεαλισμό ειδικά, οι άγγλοι της ΚΔ ωστόσο, έβρισκαν περισσότερες αναφορές στον ρομαντισμό και στις μαζικές εξεγέρσεις της αγγλικής ιστορίας (Λουδίτες, εξεγέρσεις του Gordon και του Swing) παρά στην γενεολογία της ΚΔ. Διαφορά που στη συνέχεια θα φανεί η σημασία της. Την ίδια στιγμή, το αγγλικό τμήμα της ΚΔ, δε φαίνεται πρόθυμο να μεταφράση την καταστασιακή θεωρία στα αγγλικά αλλά να παράγει μια κριτική μέσα και ενάντια στους όρους της αγγλικής κουλτούρας. Ενόσω οι άγγλοι ήταν ακόμα στην ΚΔ είχαν μια σειρά επαφών και ανέπτυξαν μια σειρά συζητήσεων με τους ανθρώπους που ήταν γύρω από το περιοδικό Icteric.
Το περιοδικό Icteric δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 στο Newcastle-Upon-Tyne, το όνομα του επιλέχθηκε τυχαία από ένα λεξικό και στα αγγλικά σημαίνει τον ίκτερο αλλά και την θεραπεία για τον ίκτερο. Μια διττή ονομασία που ταίριαζε αρκετά στον χαρακτήρα του περιοδικού που κινούνταν ανάμεσα στην τέχνη και την αντί-τέχνη, πολλές φορές με αντιφατικό τρόπο. Οι αναφορές του περιοδικού ήταν οι Ρώσοι μηδενιστές, το Νταντά, ο Σουρεαλισμός και η Be Bop (φανατικοί ακροατές οι ίδιοι έκαναν μάλιστα και παρεμβάσεις σε τζαζ συναυλίες για να προπαγανδίσουν το περιοδικό τους). Σε ένα από τα τεύχη του περιοδικού αναφέρουν σε φόντο κορφές βουνών τις επιδράσεις τους: Eisenstein, Griffith, Breton, Artaud, Charlie Parker, Mayakovsky, Arthur Craven, Aragon, Trotsky, Tzara,, Vache, roussel, Marinetti, Buckminster Fuller, Foregger, Arvatov, Rodchenko, Peret, Franz Jung, john Cage, melies, Woyrow, Sherman, Tatlin, Malevich, Satre, Picabia, Johannes Baader, Μeyerhold, Eric Satie, Feks, Buffet, De Chirico, James Joyce, Khlebnikov, Jelly Roll Morton, Evreinov, Blue Blouse, Duchamp.
To Icteric συνέχιζε την παράδοση του Φουριέ, το αίτημα των σουρεαλιστών, αμφισβητούσε το ρόλο του καλλιτέχνη στην αστική κουλτούρα αλλά την ίδια στιγμή συνέχιζαν να βρίσκουν έναν νέο ρόλο στον καλλιτέχνη. Πιο συγκεκριμένα έγραφαν: “Χρειαζόμαστε μια κουλτούρα που να απειχεί τις αλλαγές στον άνθρωπο και να είναι ξεκάθαρη, απελευθερωμένη από όλα τα βάρη του παρελθόντος και χωρίς καθόλου από την ζεστασιά των επαίνων της. “Ναοί” της θα είναι τα “εργαστήρια της ανθρώπινης σκέψης”. Θα απέχει απο το να αντιλαμβάνεται τον καλλιτέχνη σαν έναν ιερό μονομανή, παρεξηγημένο και υποκείμενο που ερμηνεύεται με λάθος τρόπο και θα θεμελίωνει την υπόσταση του σαν έναν απλό άνθρωπο, τον οποίο θα τον εξοπλίζει με την ικανότητα να δημιουργεί απελευθερωμένος από τον σολιψισμό και την φυγή από την πραγματικότητα. Η δουλειά του θα είναι να συνθέτει και να συναρμολογεί, για όλους εκείνους που δεν είναι σε θέση να το κάνουν, να εκφράζει εν ολίγοις εκείνους που δεν είναι σε θέση να εκφραστούν σε ότι συντελεί στην συγκρότηση τους σαν ανθρώπινα όντα και σκεπτόμενους προλετάριους.”
Οι συζητήσεις μεταξύ των μελών της ΚΔ και του Icteric αφορούσαν το φοιτητικό κίνημα και τις αστικές εξεγέρσεις στο Watts, στο Detroit και στο Newark των ΗΠΑ, αλλά και ευρύτερα το ζήτημα της άγριας νεολαίας και των λούμπεν στοιχείων σε συνδυασμό με τις καταστροφικές τάσεις και την έμπρακτη κριτική του επαναστατικού κινήματος και των εξεγερμένων, κατά το παρελθόν, απέναντι σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Την ίδια στιγμή τα δύο μέρη αντάλλασαν και πληροφορίες από το παρελθόν του καθενός, ενώ ειδικότερα τα μέλη της ΚΔ μετέφεραν τις εμπειρίες των λετριστών και των καταστασιακών, εμπειρίες και θεωρία που γοήτευσε ιδιαιτέρως τα μέλη του Icteric.
Εδώ ας κάνουμε μια στάση να πούμε δύο λόγια για τον Radcliffe, ο οποίος αποχώρησε πριν τις διαγραφές για προσωπικούς λόγους όπως είπαμε, και ο οποίος μάλλον είχε αποκτήσει σοβαρή ενασχόληση σε εγκληματικές δραστηριότητες3. Ωστόσο η παρουσία του ήταν καταλυτική σε αυτούς τους κύκλους συζήτησεων, το πιο ενδεικτικό της επίδρασης του ήταν μια αφίσα παρωδία του σύμπαντος του Disney, στην οποία αφίσα, ζωγραφισμένη σαν ένα θρησκευτικό πάνθεον, βλέπουμε την Τίνκερμπελ να κάνει στριπτίζ, τον Πλούτο να κατουράει ένα ποτραίτο του Μίκι Μάους, τον Γκούφι να πηδάει την Μίνι Μάους, τα ανίψια του Ντόναλντ να σηκώνουν τη φούστα της Νταίζι για να δούν τον κώλο της, τη Χιονάτη να της την πέφτουν οι 7 νάνοι (ενώ 2 από αυτούς πηδιούνται σε μια άκρη) και τέλος πάντων όλους τους μέχρι τότε γνωστούς ήρωες της εταιρείας να επιδίδονται σε κάποια σεξουαλική δραστηριότητα, ενώ στην άκρη, ένα παραμυθένιο παλάτι στολίζεται από το σήμα του δολαρίου.
Μέσα προς τέλη του 1967 ο κύκλος του Icteric και οι άγγλοι καταστασιακοί κανονίζουν μία συνάντηση με τον Βανεγκέμ και τον Ben Morea του Up Against The Wall Motherfuckers της Νέας Υόρκης, παρόλο που οι Βανεγκέμ και Μορέα είχαν συναντηθεί λίγο νωρίτερα στη Νέα Υόρκη και δεν είχαν καλή εικόνα ο ένας για τον άλλο. Η συνάντηση δεν πήγε καλά και οι Μορεά και Βανεγκέμ αντάλλαξαν μερικές εκατέρωθεν υβριστικές επιστολές. Οι άγγλοι της ΚΔ προσπαθώντας ίσως να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες, μιας και ο κύκλος του Icteric ήταν φίλοι με τον Μορεά, δεν συντάχθηκαν με τον Βανεγκέμ με αποτέλεσμα οι τρεις εναπομείναντες άγγλοι στην ΚΔ, T. J. Clark, Chris Gray και Donald Nicholson-Smith να διαγραφούν στα τέλη της ίδιας χρονιάς.
Μετά την διαγραφή των άγγλων καταστασιακών σε αυτό τον τον άτυπο κύκλο ακολούθησε κάποιος αποπροσανατολισμός αλλά οι καιροί κινούνταν με ταχύτητα. Ο άτυπος αυτός κύκλος εμπνεύστηκε από ένα σύνθημα των αντιπαπικών διαδηλωτών του Gordon4 το όνομα King Mob για τίτλο περιοδικού (το οποίο περιοδικό θα ονομαστεί King Mob Echo) και άρχισε τη δράση του.
Η πρώτη παρέμβαση της ομάδας θα γίνει ενάντια στην προπάγανδα της κυβέρνησης των εργατικών που έπαιζε πολύ εκείνη την περίοδο και καλούσε τους εργάτες να δουλέψουν μερικές ώρες τζάμπα για “να σωθεί η Βρετανία”, η King Mob τότε τύπωσε μια σειρά αυτοκολλήτων με το λογότυπο της διαφημιστικής εκστρατείας της κυβέρνησης (η union jack με γραμμένο “Στηρίζω τη Βρετανία” στο μέσο), τα οποία αυτοκόλλητα όμως επιτέθονταν στην ηθική της εργασίας γράφοντας: Fuck exploitation, Bugger Britain, IWW – I wont work και Never Work (Marx).
Η ΚΜ κυκλοφορούσε τα πρώτα της φυλλάδια, συνήθως χειρόγραφα, χέρι με χέρι και οργάνωνε τις παρεμβάσεις της μυστικά χωρίς να ενημερώνει (φυσικά) καμιά αρμόδια αρχή. Μια από τις πρώτες δράσεις της ήταν να μπει σε ένα παιχνιδάδικο με ένα μέλος της ντυμένο Άγιο Βασίλη και να μοιράσει παιχνίδια στα παιδιά, αναγκάζοντας το κατάστημα να έρθει στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να πάρει πίσω από τα παιδιά τα εμπορεύματα του. Στην ανάλογη προκύρηξη η KM καλούσε να μετατραπεί η γιορτή των Χριστουγέννων σε έναν χορό γύρω από τη φωτιά.
Σιγά σιγά η KM θα αποκτήσει εκείνη την αντιδημοφιλή φήμη της. Καταλυτικό σε αυτή την πορεία θα είναι μια σειρά κινητοποιήσεων ενάντια στην περίφραξη ενός πάρκου στη περιοχή του Notting Hill, η οποία δεν επέτρεπε στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να έχουνε πρόσβαση εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν, με τα παιδιά να παίζουν αποκλεισμένα στους δρόμους, κάποιο παιδί να σκοτωθεί σε τροχαίο ενώ έπαιζε. Κάπως έτσι ξεκίνησαν διαμαρτυρίες ενάντια στις περιφράξεις του πάρκου. Κάποιο απόγευμα λοιπόν, κάποιος από την ΚΜ μπήκε ντυμένος γορίλας σε μια παμπ και άρχισε να παρακινεί τους θαμώνες να βγουν έξω να ρίξουν την περίφραξη, κάπως έτσι μαζεύτηκε κόσμος, απλοί γείτονες, αριστεριστές, άγριοι νεολαίοι και γκρέμισαν με επιτυχία τα κάγκελα.
Οι δράσεις της ΚΜ θα συνεχιστούν για όλο το ‘68. Θα επιτεθούν μεθυσμένοι σε μια παράσταση πρωτοποριακού θεάτρου, θα παρελάσουν στο καρναβάλι του Notting Hill και θα συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις -με το δικό τους πάντα τρόπο- ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Εδω ας πούμε, επ ευκαιρία, ότι μια τέτοιου είδους δράση, πρακτική και δραστηριότητα είναι ήδη πολύ μακριά από το πλαίσιο της δράσης που ανέπτυσσαν οι καταστασιακοί αλλά και ο κύκλος του Icteric, με έναν τρόπο η ΚΜ είναι ήδη πολύ περισσότερο κοινωνική γεφυρώνοντας με έναν τρόπο το κενό μεταξύ πρωτοπορίας (κάθε είδους) και πραγματικής ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.
Η ΚΜ σε εκείνη την περίοδο ήταν επίσης γνωστή και για τις δράσεις που δεν πραγματοποιήσε τελικά όπως το να ανατινάξει έναν καταρράκτη στο βόρειο Yorkshire γράφοντας με τεράστια γράμματα “Ειρήνη στο Βιετνάμ”. Πράξη που μάλλον δεν βγάζει κανένα απολύτως νοήμα. Η ΚΜ άλλωστε δεν πίστευε ούτε στην “ειρήνη” σε μια καπιταλιστική κοινωνία, ούτε φυσικά και στη “νίκη των Βιετγκογκ”, άλλωστε κατά τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο έγραφαν “Ξεκινήστε τον πόλεμο στην Αγγλία” (ας θυμηθούμε το English Civil War των Clash εδώ). Μεγάλη εντύπωση έτσι και αλλιώς είχαν κάνει εκείνη την περιόδο και τα συνθήματα με τα οποία η ομάδα στόλιζε το αστικό τοπίο: “Το παγώνι είναι νεκρό” (το παγώνι ως σύμβολο της αυτοκρατορίας), “Εργατικά Συμβούλια”, “Το χασίς είναι το όποιο του λαού” (ως κριτική στους χίπις), “Ο ουρανός πέθανε” (ίσως μια κριτική στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος ίσως και όχι), “Ψυχεδελικοί απατεώνες” ή “Δεν μπορώ να αναπνεύσω” (I can’t breath, ανατριχιαστικά αυτό το σύνθημα 40 χρόνια μετά θα γίνει ευρύτερα γνωστό ως τα τελευταία λόγια ενός ακόμα μαυρου νεαρού θύμα της αστυνομικής βίας των ΗΠΑ, αυτά τα τελευταία λόγια θα γίνουν σύνθημα του κινήματος Black Lives Matter). Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα άλλαζαν και το όνομα σε αστικές τοποθεσίες, έτσι ένα πάρκο μετονομάστηκε (αλλάζωντας όλες τις πινακίδες του) σε “Πάρκο της Αλλοτρίωσης”. Τα περισσότερα από αυτά τα συνθήματα αργά η γρήγορα σβήνωνταν, ωστόσο ένα από αυτά που βρισκονταν μεταξύ δύο σταθμών του τραίνου θα αντέξει όλη τη δεκαετία του ‘70 για να σβηστεί μόνο από την επέλαση των γκράφιτι. Ένα τεράστιο σύνθημα γραμμένο έτσι ώστε να φαίνεται από τους επιβάτες των ΜΜΜ: ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ: ΤΡΑΙΝΟ – ΔΟΥΛΕΙΑ – ΔΕΙΠΝΟ – ΔΟΥΛΕΙΑ – ΤΡΑΙΝΟ – ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ – TV – ΥΠΝΟΣ – ΤΡΑΙΝΟ. ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΑΚΟΜΑ; ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ ΤΡΕΛΑΙΝΕΤΑΙ. ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΤΑ ΠΑΙΖΕΙ.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα όμως συνθήματα της ΚΜ ήταν παρμένο από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ: “Το έγκλημα είναι η ανώτερη μορφή αισθαντικότητας”. Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι αφενός είναι ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες και αφετέρου επειδή ακριβώς δοκιμάζει τα θεωρητικά και πρακτικά όρια της συγκεκριμένης ομάδας. Είναι προφανές, ότι ανάλογα με την κοινωνική συνθήκη και στα πλαίσια τα οποία η κυρίαρχη νομολογία και ηθική χαρακτηρίζει κάτι ως παράνομο, μετριούνται και οι εκατέρωθεν εκτιμήσεις. Η κλοπή έτσι και αλλιώς ποτέ δεν είναι απλά κλοπή, άλλο να κλέβεις μια τράπεζα και άλλο να κλέβεις τους συντρόφους σου. Η σύνδεση βέβαια που γίνεται με την αισθαντικότητα από τη μια βάζει ένα όριο στην αποθέωση της άγριας νεολαίας (που μεγάλωσε και πήγε σπίτι της, στη δουλειά της στο τραίνο της) αλλά από την άλλη ανοίγει το ίδιο θέμα στην υποκειμενική προσέγγιση των επαναστατικών υποκειμένων. Άνοιγμα που καλλιεργεί την ερμηνεία του επαναστατικού υποκειμένου όχι ως αντικειμενικού ορισμού αλλα ως υποκειμενικού καθορισμού.
Στα έντυπα τους και στο περιοδικό τους η KM θα μείνουν πιστοί στην τέχνη της πρόκλησης. Έτσι θα εμφανιστεί τυπωμένο ένα σκίτσο με ένα ανοιχτό αιδοίο που θα συνοδεύται από τη φράση: Κράτησε τη διαλεκτική ανοικτή. Ενώ σε ένα άλλο σκίτσο ένα ψαλίδι κόβει ένα πέος που χάνεται σε μια φιγούρα στο πολύ βάθος και το οποίο συνοδεύεται με τη φράση: Ο πουριτανισμός ευνουχίζει την επανάσταση. Ακόμα θα συνοδεύσουν ένα απόσπασμα από την αλληλογραφία του Κόλεριτζ με την αδελφή του με μια πορνογραφική εικόνα. Εν γένει η εικαστική τους προσέγγιση είναι ωμή, κυνική, ειρωνική αλλά ταυτόχρονα είναι και pop με την έννοια ότι χρησιμοποιεί λαικά μέσα έκφρασης και επικοινωνίας, όπως τα κόμικς ή απλοικές έννοιες οι οποίες όμως εντάσσονται σε μια εξαιρετικά περίπλοκη σημασία, επιτυγχάνοντας έτσι μια ιδιοφυή ισορροπία. Χαρακτηριστικό σε αυτό είναι ένα σκίτσο, που δείχνει μια πόλη με φόντο τις συνεχόμενες γραμμές των πολυκατοικιών, σε δεύτερο πλάνο κυκλοφοριακόύς κόμβους και σε πρώτο ένα αμαξάκι το οποίο βρίσκεται σε έναν κλειστό κύκλο, που εμφανώς είναι εγκλωβισμένο. Από πάνω γράφει: “Όλοι οι χώροι έχουν καταληφθεί από τον εχθρό”, ενώ το αμαξάκι που είναι εγκλωβισμένο λέει: “Σκατά, το ξερα ότι αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή.” Είναι εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση πως με τόσα λίγα μέσα και λέει και κάνει κατανοήτο στον αναγνώστη το απλό γεγονός της εχθρικότητας της σύγχρονης πολεοδομίας.
Από τον Απρίλη του ’68 και μετά κυκλοφόρησαν και τα περιοδικά της KM King Mob Echo, συνολικά 5 τον αριθμό αλλά αριθμημένα εώς το 6 (το 4ο δεν εκδόθηκε ποτέ). Ας πούμε εδώ ότι η ΚΜ δεν ήταν κάποιου είδους οργάνωση αλλά μάλλον ένα χαλαρό σχήμα ανθρώπων. Το 1ο τεύχος είχε στο εξώφυλλο τον Φαντομά, από την ομώνυμη ταινία, και απο κάτω τη φράση του Μάρξ από τη 18η Μπρυμαίρ, “Είμαι τίποτα και πρέπει να γίνω τα πάντα”, ενώ περιελάμβανε την πρώτη και μοναδική δημόσια δήλωση της ΚΜ. Στο 2ο τεύχος, που κυκλοφόρησε το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς περιέχει το κείμενο, γραμμένο εξολοκλήρου από τον Gray, “King Mob: Two Letters on Student Power”, και το οποίο είναι μια κριτική στα φοιτητικά κινήματα. Στο 3ο τεύχος που εκδόθηκε τον Μάη του ‘69, υπάρχει μία ακόμα εκτενής κριτική σε όλη την αντικουλτούρα των χίπις και του drop out, ενώ περιέχει και επαίνους για τις ομάδες Black Mask και Up Against The Wall Motherfuckers! Των ΗΠΑ. Το 5ο τεύχος (4ο τεύχος δεν υπήρξε ποτέ) βγήκε στην Αυστραλία, ανεξάρτητα από την υπόλοιπη ομάδα στην Αγγλία, ενώ το 6ο και τελευταίο έχει ένα κείμενο με τίτλο “Notes from the Underground” και φημολογείται ότι το έγραψε ο Gray.
O Gray μάλλον αποτέλεσε και την πιο επιφανή φιγούρα μαζί με τους αδερφούς Wise, που προήλθαν από το Icteric, της όλης περιόδου, μιας και ήταν αυτός που είχε ίσως την πιο συνεκτική πολιτική αντίληψη. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε, ότι επαφές και γνωριμίες με αυτόν τον κύκλο είχε και ο Ε.P. Thomson, συγγραφέας του εξαίρετου “The Making of The English Working Class” του οποίου μάλιστα το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης φιλοτεχνήθηκε από την ομάδα του King Mob.
Τέλη του ‘69 και αρχές του ‘70 ο αρχικός ενθουσιασμός του εγχειρήματος έχει χαθεί και οι παλιές ισορροπίες ανατρέπονται. Εκείνη την περίοδο κάνει και την εμφάνιση της η Angry Brigade, μια ομάδα αντάρτικου πόλης στην οποία πολλοί καταλογίζουν ως την ομάδα εκείνη που πραγματοποίησε όσα επικαλούνταν η ΚΜ. Η ομάδα αυτή πραγματοποίησε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων το ‘70 και ‘71, χωρίς όμως ωστόσο ούτε ένα θύμα παρά μόνο σε μια περίπτωση έναν ελαφρά τραυματισμένο. Θεωρητικά η Angry Brigade, είχε σχέση και με τον κύκλο της ομάδας του ΚΜ αλλά πρακτικά βρίσκονταν κοντύτερα στην Potere Operaio και εν γένει στους Ιταλούς αυτόνομους. Επιπλέον αρκετά πρώην μέλη της ΚΜ ασκησαν κριτική στους Angry brigade χαρακτηρίζοντας τους σαν ρεφορμιστές με βόμβες. Εκείνη η περίοδος, έξαρσης της δράσης της Angry Brigade, σηματοδοτεί και το τέλος όλων των κινημάτων της δεκαετίας του ‘60, έτσι και αλλιώς και ως εκ τούτου το πέρασμα στην ιστορία και του κύκλου του King Mob.
Ωστόσο, φυσικά η ιστορία δεν είναι ποδοσφαιρικό ματς που έτσι και λήξει πάει και τελείωσε. Ευτυχώς για μας η ιστορία δεν τελειώνει. Με αυτή την έννοια η παρουσία, η ύπαρξη και η δράση του King Mob θα είναι καταλυτική με πολλές έννοιες και με πολλές σημασίες στην εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι γνωστό ότι ο Malcom McLaren εμπνεύστηκε τους Sex Pistols από τις θεωρητικές θέσεις της King Mob, και ο Jamie Reid ξεπατίκωσε την αισθητική των καταστασιακών και της ΚΜ αλλά και μεγάλου μέρους της αισθητικής του πολιτικού ριζοσπαστισμού των 60ς, και φυσικά όχι μόνο αυτοί, από τις πιο γνωστές μπάντες του πανκ, εώς και τις πλέον άγνωστες ίχνη απο αυτή την ιστορία θα τα βρει κανείς πολύ εύκολα. Αλλά θα είναι πάντα ίχνη. Καμμιά πανκ μπάντα δεν πρόκειται ποτέ να προκαλέσει επανάσταση έτσι και αλλιώς και στην καλύτερη αυτά τα ίχνη δε θα είναι παρά μια έντιμη έκφραση κάποιων ανθρώπων που έρχεται να συναντηθεί με τους ακροατές της. Στην χειρότερη δε θα είναι παρά ένα ακόμα sell out στο όνομα της επανάστασης. Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο και έτσι και αλλιώς ούτε καν το μοιραίο.
Τι μένει από όλα αυτά;
Τα κινήματα και οι καλλιτεχνικές ή μη πρωτοπορίες του περασμένου αιώνα, έτσι και αλλιώς έδειξαν τα όρια τους. Όποια κριτική, όσο συνεκτική και να είναι, αν δεν είναι έμπρακτη ελάχιστα θα καταφέρει, και μαζί με τα ελάχιστα που θα καταφέρει μια πρακτική που δε θα είναι κριτική, θα είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε και να μένουμε, χυδαίως ντετερμινιστικά, στο ελάχιστο.
βα.αλ
- Υπάρχει ένα αξίωμα, ειδικά στην χώρα μας, περί αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, αξίωμα κυρίως καλλιεργημένο όσον αφορά τον κινηματογράφο, και κυρίως απόρροια σταλινικών αναγνώσεων, ωστόσο σε επίπεδο αντικουλτούρας τη μαζικότερη πολιτιστική επίδραση στη χώρα μας την είχε η Αγγλία. Προφανώς η κινηματογραφική βιομηχανία του Hollywood, έχει τεράστια επίδραση σχεδόν παντού αλλά ας μην ξεχνάμε, ότι οι νεανικές υποκουλτούρες, μέσα στα πλαίσια των οποίων τα υποκείμενα (ετερο)καθορίζονται, είναι κυρίως μουσικές και βρετανικές (mods, teddy boys, punks, χεβιμεταλάδες, γκοθάδες κλπ κλπ).
- Στο Υστερόγραφο της μετάφρασης στα αγγλικά του “Για την αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων”.
- Η πιο γνωστή του ήταν ότι είχε πλαστογραφήσει τραπεζικά γραμμάτια με μυνήματα πάνω τους ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και ήδη τότε αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο μιας κάθειρξης.
- Η εξέγερση του Gordon έλαβε χώρα το 1870, και ήταν κυρίως εναντίον ενός Παπικού Διατάγματος. Στην αρχή η διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές αλλά σύντομα μετατράπηκαν σε βίαιες. Αποτέλεσαν τις πιο καταστροφικές συγκρούσεις στην ιστορία του Λονδίνου. Σε αυτές τις διαδηλώσεις έξω από τις φυλακές τις οποίες άνοιγαν για να βγουν οι κρατούμενοι έγραφαν: “His Majesty, King Mob”.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
