Μετά την Γαλλία, όπου στον απόηχο της δολοφονικής επίθεσης στην εφημερίδα Charlie Hebdo, ο στρατός αναπτύχθηκε σε όλη τη χώρα για την προστασία των πολιτών από την τρομοκρατία. Όπου δέκα χιλιάδες στρατιώτες και πέντε χιλιάδες έξτρα αστυνομικοί φυλάσσουν ευαίσθητα σημεία όπως διαμετακομιστικούς κόμβους, τουριστικά αξιοθέατα και δημόσια κτίρια, ενώ πεζές περιπολίες πραγματοποιούνται για την εμπέδωση του αισθήματος της ασφάλειας στους πολίτες, σειρά στην επέκταση της στρατιωτικής διαχείρισης του κοινωνικού πεδίου έχει η Ιταλία. Αλιεύουμε και μεταφράζουμε από την guardian:
Οι ιταλοί αρχηγοί υπηρεσιών ασφαλείας ενέκριναν σχέδιο τοποθέτησης 4,800 στρατιωτών στους δρόμους της χώρας, προκείμενου να βοηθήσουν στην προστασία από ενδεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα
Δήλωση του υπουργείου εσωτερικών, ύστερα από τη συνάντηση της Τρίτης στρατιωτικών και αξιωματούχων των υπηρεσιών ασφαλείας, αναφέρει πως θα φυλάσσονται ευαίσθητες περιοχές και στόχοι τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο
Ιταλικά μμε αναφέρουν πως περίπου 500 στρατιώτες θα αναπτυχθούν στην Ρώμη, όπου στρατεύματα έχουν ήδη βοηθήσει στην προστασία διπλωματικών αποστολών, κατοικιών, της εβραϊκής συναγωγής της πρωτεύουσας και εβραϊκών σχολείων.
Τα στρατεύματα αναμένεται να αναπτυχθούν σε τουριστικά μέρη, συμπεριλαμβανομένων αρχαιολογικών τοποθεσιών και μνημείων.
Τα μέτρα αυτά έρχονται ύστερα από ένοπλες επιθέσεις που προκάλεσαν τον θάνατο σε 2 ανθρώπους στην Κοπεγχάγη και 17 στο Παρίσι τον περασμένο μήνα
Αξιωματούχοι ασφαλείας θεωρούν τη Ρώμη ιδιαίτερα ευαίσθητη διότι αποτελεί το σπίτι του Βατικανού
Κατά το παρελθόν, Ισλαμιστικές ιστοσελίδες δημοσίευσαν αόριστες απειλές εναντίον του Πάπα και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αλλά ο υπουργός εσωτερικών, Αngelino Alfano, δήλωσε σε εκδήλωση με αξιωματούχους του Βατικανού την Τρίτη πως δεν υπήρξε συγκεκριμένη απειλή.
Η επικαιροποίηση του δόγματος της τρομοκρατίας και ο νέος γύρος πολέμου εναντίον της έχουν περάσει τις Πύλες του δυτικού κόσμου καθώς ο εχθρός στη νέα του ακαθόριστη μορφή εισβάλει δυναμικά στο εσωτερικό του. Εαν μέχρι ένα ορισμένο σημείο ήταν ο Βin landen η Αλ Κάϊντα ή όποιος άλλος στο εξωτερικό, χωρίς συγκεκριμένη έκφραση στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών, τώρα, στην οργανωμένη του έκφραση είναι το ISIS και ταυτόχρονα, στο εσωτερικό, συγκεκριμενοποιείται σε μια ξεκάθαρη όσο και αόριστη κοινωνική ταυτότητα: στον μουσουλμάνο.
Η ταυτότητα αυτή είναι ξεκάθαρη όσον αφορά την κοινωνική της υπόσταση και την ταξική διάρθρωσή της, αόριστη όταν αρθρώνεται στην τρομοκρατία ως πολιτική των αφεντικών. Αυτή η αοριστία βοηθάει στο να ενοχοποιείται συλλήβδην όποιος φέρει την ταυτότητα αυτή. Με λίγα λόγια, για τα δυτικά κράτη, όλοι οι μουσουλμάνοι είναι ύποπτοι και ως ένα βαθμό ένοχοι. Ας είμαστε όμως ξεκάθαροι. Εδώ δεν εξετάζουμε το Ισλάμ από άποψη θρησκειολογική, ούτε καν πολιτική. Θεωρούμε πως όσον αφορά την πολιτική των δυτικών κρατών, το ζήτημα δεν είναι τέτοιο -θρησκευτικό (άλλωστε ακόμα και ο Πάπας αναγνώρισε την ανάγκη σεβασμού της πίστης του άλλου).
Υποστηρίζουμε, πως για τους κυρίαρχους το θέμα είναι ταξικό και συμπυκνώνεται στην δυτική κατασκευή της ταυτότητας του μουσουλμάνου ως του άλλου, του εχθρού, του πολιτισμικά ξένου και άρα επικινδύνου. Τον οποίο η δυτική κοινωνία, στο σύνολό της, πρέπει να αντιμετωπίσει μιας και αυτός ο άλλος αποτελεί απειλή για το πολιτισμικό στάτους και τον τρόπο ζωής της. Αυτό συμβαίνει στα πλαίσια της τρομοκρατίας ως ταξική πολιτική των καπιταλιστών στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, και ως εργαλείο νομιμοποίησης των πολέμων τους στο εξωτερικό και ειδικά στη μέση ανατολή. Γύρω από αυτή την κατασκευή αρθρώνεται η ευρωπαϊκή ακροδεξιά ο φασισμός και ο ρατσισμός, όπως το εθνικό μέτωπο της Λεπέν και προσφάτως το Pegida. Και βέβαια τα εγχώρια σκουπίδια μας, κάθε λογής φασίστες και φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας.
Και αν αυτή η ταυτότητα και οι πολιτικές συνδηλώσεις της, όσον αφορά τα δυτικά κράτη, υπήρχαν ως ένα ορισμένο βαθμό και τα προηγούμενα χρόνια, από την 9/11 ειδικά και μετά• και ενώ αντίστοιχου μεγέθους γεγονότα ή και μεγαλύτερου από αυτά του τελευταίου διαστήματος (π.χ βόμβα στο μετρό του Λονδίνου, βόμβα στο μετρό της Μαδρίτης) δεν ήταν αρκετά προκειμένου να επιβληθεί μια απροκάλυπτη στρατιωτική επιτήρηση του κοινωνικού πεδίου τόσο εύκολα, τα νέα δεδομένα της καπιταλιστικής κρίσης δίνουν την αφορμή στα αφεντικά να εμπεδώσουν αυτό το δόγμα με σκληρούς όρους. Κάτι που τους επιτρέπει να πραγματοποιήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα: στρατός στους δρόμους, στις πόλεις, στα ευαίσθητα σημεία. Να επιβλέπει και να φυλάσσει. Έτοιμος να δράσει όποτε χρειαστεί.
Το πρόβλημα με όλα τα παραπάνω είναι πως ο κάθε είδους εχθρός που διαλέγουν για τους εαυτούς και τις κοινωνίες τους οι δυτικές αστικές τάξεις έχει αναρίθμητες προεκτάσεις και στόχους. Ο νέος εσωτερικός εχθρός καθορισμένος στη φαινομενικότητά του με βάση πολιτισμικούς όρους, τη σύγκρουση των πολιτισμών και τον γενικό ρατσισμό που πάει πακέτο ελέω τρομοκρατίας, είναι στην ουσία, ανάμεσα σε άλλα, το προλεταριάτο που ζει και εργάζεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Αυτός εχθρός που καθορίζεται ως τέτοιος από την πολιτική της τρομοκρατίας, αποτελεί και το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Το κομμάτι εκείνο που ήδη μαστιγώνεται από τις μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο, που ήδη ξεριζώνεται από τις χώρες του λόγω των πολέμων που μαίνονται διαρκώς, που πνίγεται μαζικά στη Μεσόγειο και δολοφονείται με κάθε τρόπο στα Α.Τ και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενώ παράλληλα εργάζεται υπό καθεστώς παρανομίας και εξαιρετικά εντατικής εκμετάλλευσης, δουλείας.
Έτσι, ο νέος γύρος του πολέμου αυτού στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης, θα νομιμοποιήσει, και το κάνει ήδη, ακόμη πιο σκληρές ταξικές πολιτικές, ακόμη πιο σκληρό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη ανεξαρτήτως αφορμών. Γιατί ας μη ξεχνάμε, για όσους δεν βλέπουν τον κόσμο υπό το πρίσμα των αφεντικών, δεν υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών, αλλά διακρατικοί ανταγωνισμοί και ταξικός πόλεμος στις αναρίθμητες εκφράσεις και πολυπλοκότητά τους. Και άρα, οι μουσουλμάνοι, ως ταυτότητα στη βάση της οποίας θα αναπτυχθούν οι πολιτικές των αφεντικών στο εσωτερικό (και στο εξωτερικό), αφορούν ανθρώπους και σχέσεις που στην πλειοψηφία τους είναι κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης και όχι ο τρομοκράτης της διπλανής πόρτας.
Εν τέλει, ανεξαρτήτως αφορμών, τα αφεντικά εκμεταλλεύονται καταστάσεις και γεγονότα προκειμένου να προωθήσουν τις πολιτικές και τα συμφέροντά τους. Έτσι, μπορούν να δηλώνουν ”je suis Charlie”, να μιλούν για την ελευθερία του τύπου και τις αξίες του διαφωτισμού και ταυτόχρονα να βγάζουν τον στρατό στο δρόμο. Τόσο απλά, τόσο μαγικά.
Μίσος Ταξικό
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
