Από τα βασικά και τα πλέον προφανή θέσφατα του Μαρξισμού η συμπίεση της μικροαστικής τάξης σε περίοδο κρίσης και η σταδιακή ή απότομη προλεταριοποίησή της.
Το είδαμε και το βλέπουμε να συμβαίνει σε πολύ μεγάλη κλίμακα τα τελευταία 5 χρόνια της κρίσης. Εκατοντάδες χιλιάδες μικρά και μεσαία αφεντικά, αυτοαπασχολούμενοι και ανώτερα εταιρικά στελέχη πέρασαν απο την οικονομική άνεση και τις φαντασιώσεις μεγαλοαστικού μεγαλείου στις ουρές του ΟΑΕΔ. Κάποιοι από αυτούς καβάλησαν και μηχανάκι ρίχνοντας τα μούτρα τους για μεροκάματο αντίστοιχο με αυτό που εκείνοι έδιναν κάποτε στους “πιτσιρικάδες”.
Πολύ πιο πολύπλοκα σήμερα τα πράγματα από την εποχή της 1ης διεθνούς, αυτό πάντως που ονομάζαμε “μεσαία τάξη” αποσαθρώνεται. Όσοι παραμένουν σε αυτή μπορούν συγκριτικά να λογίζουν τον εαυτό τους ακόμα πιο προνομιούχο από ότι κάποτε. Ήδη όμως βλέπουν από κάτω τους όχι πια μικρότερα αφεντικά αλλά το βαθύ χάσμα με την ανεργία, τον γκρεμό της ταξικής υποβάθμισης.
Μια ταξική υποβάθμιση που δεν είναι μόνο θέμα κύρους και φαντασιακού αλλά και απειλή ενός ολοκληρωτικού μετασχηματισμού της καθημερινότητας της δικής τους και των οικογενειών τους.
Για την καθημερινότητα της αστικής τάξης, η ιδιωτική εκπαίδευση της νεολαίας τους είναι εκ των ων ουκ άνευ. Γιαυτά τα μεσαία στρώματα είναι ένα από τα σημαντικότερα διακυβεύματα για την επιβεβαίωση της ταξικής τους θέσης αλλά και για την πραγματική ή φανταστική διατήρηση ενός δίαυλου επαφής με τους ταξικά ανώτερους. Φυσικά ελάχιστοι μπορούν να συντηρήσουν 2 παιδιά στα καλύτερα και πανάκριβα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, εκεί που γίνονται τα πραγματικά νταραβέρια και χτίζονται μελλοντικές σχέσεις ή και πολιτικές καριέρες. Αλλά στο φαντασιακό τους, και το τοπικό ιδιωτικό σχολείο είναι καλύτερο απο το δημόσιο με τα παιδιά της φτωχολογιάς και των μεταναστών.
Εξαιρέσεις προφανώς και υπάρχουν, βασισμένες αποκλειστικά στην άτυπα σκοπούμενη επιλογή του κράτους να υποβαθμίζει ακόμα κι αυτή την αστική και εξουσιαστική παιδεία, να της στερεί “ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα” απο τον ιδιωτικό τομέα…
Αυτοί οι άνθρωποι, που μπορεί πχ να δουλεύουν (ακόμα και τώρα…) και οι δύο γονείς με πρόβλημα ωραρίων, είναι πραγματικά θύματα του 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η μεγάλη μάζα όμως των θιγόμενων είναι όσοι από την μεσαία τάξη παραμένουν σε αυτήν, που όλα αυτά τα χρόνια έχουν δεί μείωση εισοδημάτων από πτώσεις τζίρου, φορολογία, μειώσεις μισθών. Το να στείλουν τα παιδιά του διάφοροι “φτασμένοι” (γιατροί, δικηγόροι, έμποροι, κλπ) στο δημόσιο είναι μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα( πέρα απο τη σφαλιάρα στο πρεστίζ) και οιωνός νέων δεινών.
Αυτό το κοινωνικό κομμάτι σήκωσε τόση σκόνη τις τελευταίες μέρες. Είναι εντυπωσιακό αλλά αντί να προβληθεί σε επίπεδο προπαγάνδας η αύξηση στα πολύ πιο “λαϊκά” φροντιστήρια ξένων γλωσσών, η φροντιστήρια λυκείου, ο καθεστωτικός δίαυλος σήκωσε υπερβολικά τα ιδιωτικά σχολεία με κίνδυνο να δείξει ωμή ταξική προκλητικότητα.
Είναι ο φόβος της προλεταριοποίησης και τίποτα άλλο.
Ένας φόβος που γίνεται πανικός και που αυτές τις μέρες ήταν στα όρια του διασκεδαστικού
Σε υποκειμενικό επίπεδο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει γονείς που κάνουν αυτό που εκείνοι θεωρούν καλό για τα παιδιά τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτό που ίσως είναι καλό για τα παιδιά τους θα πρέπει να αφορά την όλο και πλατύτερη κοινωνική βάση που παλεύει να επιβιώσει.
Αυτήν, στην καλύτερη περίπτωση την απασχολούν οι αυξήσεις στα αγγλικά και τα φροντιστήρια των Πανελληνίων. Αυτή θα αναγκαστεί να υποστεί τις συνέπειες πραγματικές ή φαντασιακές, του να εμπιστευτεί εξ ολοκλήρου το δημόσιο σχολείο για τα παιδιά της. Αυτοί θα πρέπει να νοιάζονται για επικείμενες χαμένες δουλειές καθηγητών φροντιστηρίων με 4 ευρώ την ώρα μαύρα.
Δεν πειράζει, ας πάνε στην κάθε “γκράβα” (αφού την ιστορική Γκράβα διαλέγουν τόσο συχνά ώς παράδειγμα των φόβων τους) και τα παιδιά των “φτασμένων”, δεν χάθηκε ο κόσμος.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
