Το πρόσφατο δημοσίευμα του Βήματος για καμαρίγιες περί πραξικοπήματος πρέπει να τύχει της δέουσας προσοχής. Αν και διάφορα ύποπτα δημοσιεύματα και κινήσεις είχαν λάβει χώρα εκείνες τις μέρες του 2011 δεν νομίζουμε ότι η προοπτική στρατιωτικής επιβολής ήταν κάτι περισσότερο από case study στους κόλπους του βαθιού ελληνικού κράτους. Αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Χωρίς αμφιβολία οι κάτοχοι και χρήστες των όπλων, οι υψηλόβαθμοι καραβανάδες, τώρα που έκλεισαν οι κάνουλες με τις μίζες θα αρχίσουν να κατευθύνουν τις φιλοδοξίες τους σε πιο παραδοσιακούς δρόμους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τμήματα της αστικής τάξης, έχουν το αισθητήριο να αντιληφθούν πως σε μια προοπτική όξυνσης της κρίσης ο στρατός μπορεί να είναι ένας σωτήριος σύμμαχος. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο εσμός “πατριωτών” κυπατζήδων, της Χρυσής αυγής και κάθε φασιστοφωλιάς σε αυτόν τον τόπο, έχει επενδύσει και ραδιουργεί για την προοπτική παρέμβασης του στρατού.
Θα πρέπει και εμείς να αντιληφθούμε αυτό τον μικρό αλλά όχι αμελητέο κίνδυνο. Η εποχή της φιλελεύθερης ηγεμονίας έχει παρέλθει και πρέπει να ξεπεραστούν και οι ψευτοβεβαιότητες της που κατάπιαν ακόμα και πιο ορκισμένοι εχθροί του καθεστώτος. Η φράση “αυτά δεν γίνονται στην εποχή μας” πρέπει να βγει από το λεξιλόγιό μας. Τα πάντα γίνονται σε καιρό κρίσης, ειδικά τα πραξικοπήματα. Και σε μια τέτοια προοπτική θα πρέπει επίσης να φροντίσουμε να μην επαναληφθεί ο εξευτελισμός του 1967. Αυτή τη φορά αντί για μισοκοιμισμένους αριστερούς με τις πιτζάμες, τα τάνκς πρέπει να βρούν μπροστά τους τη γενική απεργία και την ένοπλη λαϊκή αντίσταση σε κάθε γειτονιά…
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
