Τη Δευτέρα 30/7 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Επταλόφου στους Αμπελόκηπους για το θάνατο της εργαζόμενης εν ώρα εργασίας σε αρτοζαχαροπλαστείο της περιοχής. Η συγκέντρωση αριθμούσε περίπου 45 άτομα, ενώ για 2 ώρες μοιράζονταν κείμενα, φωνάζονταν συνθήματα και γινόταν συζήτηση με τη γειτονιά ώστε να αναδειχθεί το γεγονός ως όχι απλώς ως ένα ατύχημα, αλλά ως δολοφονία του κόσμου της εκμετάλλευσης και των αφεντικών. Έπειτα από την παρέμβαση το σώμα της συγκέντρωσης πορεύθηκε προς το συγκεκριμένο κατάστημα όπου έγινε στάση και φωνάχτηκαν επί τόπου συνθήματα.
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
Δεν είναι ατυχήματα, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και αφεντικά δολοφονούν εργάτριες.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣΣτις 27/7 σε αρτοζαχαροπλαστείο των Αμπελοκήπων, σκοτώθηκε 25χρονη υπάλληλος εν ώρα εργασίας, αφού καταπλακώθηκε από μηχάνημα της επιχείρησης στην προσπάθειά της να το μεταφέρει…
Όσο σοκαριστικό κι αν είναι από μόνο του το γεγονός δυστυχώς αποτελεί στιγμιότυπο της καθημερινότητας των εργαζομένων, ο σοβαρός τραυματισμός, η απειλή της σωματικής ακεραιότητας ακόμα και πολύ συχνά ο ίδιος ο θάνατος.
Ο κατάλογος των ανθρώπων της τάξης μας που έχει πληρώσει με τη ζωή του το τίμημα της εργασιακής εκμετάλλευσης είναι μακρύς, ειδικότερα στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων. Οι θάνατοι εργατών και εργατριών και οι σοβαροί τους τραυματισμοί αποτελούν στην ουσία ένα αποτρόπαιο φινάλε στο γαϊτανάκι της εκμετάλλευσης και της μισθωτής σκλαβιάς. Το γαϊτανάκι αυτό ξεκινά από την ανεργία ή την απειλή της, τη μαύρη εργασία, την κατάργηση του 8ωρου και της κυριακάτικης αργίας, μισθούς πείνας, την κατάρρευση του ασφαλιστικού και την ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων και φτάνει μέχρι το καθημερινό ξεζούμισμα από τα αφεντικά, τη μη τήρηση του ωραρίου, την καταστρατήγηση των κανόνων ασφαλείας.
Είτε πρόκειται για τις μεγάλες πολυεθνικές, είτε για το δημόσιο τομέα, είτε για τα «μικρά» αφεντικά που έχουν στη δούλεψή τους ένα-δυο υπαλλήλους, το αποτέλεσμα για μας είναι το ίδιο. Βία, εκμετάλλευση, αβεβαιότητα, υποτίμηση ακόμα και θάνατος.
Για αυτούς είμαστε αναλώσιμα πιόνια που τους γεμίζουν τις τσέπες.
Για αυτούς η ζωή μας δεν μετρά παρά μόνο όσο το νούμερο του πενιχρού μισθού μας. Για αυτούς ο θάνατός μας δεν είναι παρά μια στιγμιαία δυσφήμιση της επιχείρησής τους.Για εμάς, τους απλούς υπαλλήλους, τις άνεργες, τους μετανάστες, τις εργάτριες, για εμάς που δουλεύουμε μαύρη και απλήρωτη εργασία, για εμάς που πηγαίνουμε το πρωί στη δουλεία και το απόγευμα δεν γυρνάμε σπίτι, η δουλειά είναι δουλεία.
Το να περιμένουμε είτε το κεφάλαιο να ευαισθητοποιεί είτε το κράτος να πάρει το μέρος των εργαζομένων είναι σαν να περιμένουμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Η μόνη απάντηση μας είναι οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές βάζοντας μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα. Η οργάνωση των από τα κάτω σε σωματεία βάσης και σε οριζόντιες πολιτικές διεργασίες είναι ο μόνος τρόπος να βάλουμε ένα φρένο στις δολοφονίες του κεφαλαίου και του κράτους. Για να μην συνηθίσουμε το θάνατο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
