Βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του αντιχουντικού αγώνα όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ειδικότερα, τα τελευταία 5 και πιο σκληρά χρόνια της οικονομικής κρίσης που η επάρατη δεξιά εξαπέλυσε επίθεση στο Λαό. Που τα φασιστικά τάγματα της χρυσής αυτής ξαμολήθηκαν να πιουν το αίμα του κοσμάκη και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, του δουνουτού και της εκουτού.
Πιστός φύλακας της Δημοκρατίας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή όλων των μεγάλων λαϊκών αγώνων κατά της χουντικής δεξιάς των Σαμαροβενιζέλων, καταγγέλλοντας τη φασιστική εκτροπή του πολιτεύματος και υπερασπιζόμενος το Σύνταγμα, το Κράτος και τα εθνικά-λαϊκά συμφέροντα. Στην πρώτη γραμμή του μεγάλου αντιμνημονιακού αγώνα, της προσπάθειας του Λαού μας να ανατρέψει τη χούντα και το φασισμό!
Οι πλατείες των αγανακτισμένων το 2011 έγιναν το δεύτερό του σπίτι για ένα ολόκληρο καλοκαίρι πριν η μνημονιακή χούντα εξαπολύσει τα σκυλιά της και πνίξει με χημικά την πλατεία Συντάγματος εκείνο το διήμερο του Ιούνη. Ο σπόρος της Δημοκρατίας όμως είχε ήδη βρει πρόσφορο έδαφος και έτσι…
Ανάσανε ανακουφισμένος, όταν επιτέλους στις εκλογές του 2012 οι προσπάθειες του, μα κυρίως οι προσπάθειες του Λαού, απέδωσαν καρπούς και η μεγάλη δημοκρατική-αριστερή-ριζοσπαστική-ανανεωτική παράταξη του Συνασπισμού από το 4% εκτοξεύθηκε στο 27%, γινόμενη η αντιπολίτευση της φασιστικής δεξιάς της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όταν ακόμα και ο πιο σκληρός φασίστας τα χρειάστηκε μπροστά σε αυτό το μεγάλο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε να φέρει την αλλαγή τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Διαταράσσοντας με τη δυναμική του τις διακρατικές ισορροπίες στην Ε.Ε και σπάζοντας τη δυναστεία του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων. Αλλά το ’12 ήταν μόνο η αρχή.
Στο μεταξύ, ο μεγάλος λαϊκός αγώνας της ΕΡΤ, κατά του «ΜΑΥΡΟΥ» που φίμωσε τη φωνή της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην ελλαδική επικράτεια, τον βρήκε και πάλι στην πρώτη γραμμή να υπερασπίζεται με πάθος τη Δημοκρατία, για άλλη μια φορά κατά της χουντικής δεξιάς των Σαμαροβενιζέλων.
Αντίστοιχα, τον Σεπτέμβρη του 2013 τον συναντάμε μέγα αντιφασίστα να διαδηλώνει με πορεία προς τα γραφεία της χρυσής αυγής -εντάξει, στην ουρά της πορείας. Ήταν τότε που ο χρυσαυγίτης Ρουπακιάς δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα.
Όλα αυτά όταν, επιτέλους, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.
Οι συνθήκες το καταμαρτυρούσαν καιρό πριν. Ο Λαός δεν άντεχε άλλο, είχε φτάσει στα όρια του. Ήθελε δημοκρατική αλλαγή και δεν μπορούσε να περιμένει να ολοκληρώσει την τετραετία η φασιστική δεξιά της ΝΔ. Έτσι, κάτω από την φοβερή λαϊκή πίεση σε εκείνη την μοναδική νύχτα, που πλήθος δημοκρατικού κόσμου διαδήλωσε έξω από τη βουλή κατά της ψήφισης νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, η δεξιά φοβήθηκε το κόστος και προκήρυξε εκλογές!
Όλα λοιπόν είχαν πάρει τον δρόμο τους. Το Κόμμα άρχισε να ετοιμάζεται για τη σκληρή μα και κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 25ης του Γενάρη και ο αγαπητός μας συριζαίος δημοκράτης ρίχτηκε στην πιο μεγάλη μάχη με όλες του τις δυνάμεις. Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά, σωρηδόν έπεφταν τα στάτους σε facebook και twitter, οι καταγγελίες κατά της επάρατης δεξιάς και των μνημονίων στρίμωχναν όλο και περισσότερο τα αηδιαστικά στελέχη της. Οι Σαμαροβενιζέλοι έπεφταν. Είχε φτάσει η στιγμή που η δεξιά θα χανόταν στα τάρταρα της ιστορίας παρά την απελπισμένη της προσπάθεια να κρατηθεί όρθια μπροστά στην τεράστια δυναμική του αριστερού λαϊκού κινήματος.
Και τότε, η νίκη ήρθε. Και ήταν πιο γλυκιά και από το καλύτερο ντόνατ στο γνωστό ντονατσάδικο της Κουμουνδούρου. Ο αγαπητός συριζαίος δημοκράτης αισθάνθηκε τότε την ανάγκη να διαλαλήσει στα πέρατα της οικουμένης:
«ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΝΙΚΗΣΕ!!!»
Αυτός, λοιπόν, ο αληθινός αγωνιστής της δημοκρατίας… χάθηκε
Φήμες αναφέρουν πως τελευταία φορά εθεάθη στον Μπαϊρακτάρη στο Μοναστηράκι, μετά και την εισβολή των ΜΑΤ στην Πρυτανεία που έκαναν κουρέλι το ”το άσυλο ανήκει στο λαό” τη γενική καταστολή των τελευταίων ημερών και το κουτσουρεμένο νομοσχέδιο που δεν καταργεί τον τρομονόμο, να τσακίζει κάτι σουβλάκια, φορώντας αρχαιοελληνικό μανδύα και στεφάνι ελιάς. Κάποιοι περαστικοί αναφέρουν πως έψελνε κάτι ακατάληπτους ύμνους που την μιά θύμιζαν τη Διεθνή, την άλλη τον εθνικό ύμνο και κάπου εκεί χανόταν στα στενά της πλάκας αφήνοντας μια περίεργη μυρωδιά πίσω του που θύμιζε δακρυγόνο. Αναζητώντας ίσως την αληθινή άμεση δημοκρατία, ποιος ξέρει.
Παρακαλούμε όποιος έχει πληροφορίες για τον αγωνιστή της δημοκρατίας ας επικοινωνήσει το ταχύτερο είτε με το provo είτε με την τοπική Εξαρχείων του Σύριζα.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
